Ένα ωραίο σενάριο για το μέλλον της ΔΕΘ ΑΕ

Λίγες ημέρες πριν δημοσιευθεί η σχετική έρευνα της Palmos Analysis για το The Opinion, άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες γύρω από τις κυβερνητικές διαθέσεις απέναντι στην ανάπλαση της ΔΕΘ. Κατά κανόνα, η διαρροή τέτοιου είδους “πληροφοριών” γίνεται για να…δοκιμαστούν τα νερά.

Χονδρικά τα υποτιθέμενα σενάρια είναι δύο: σύμφωνα με το πρώτο έχουμε μείωση των τετραγωνικών και άρα του συνολικού κόστους, ενώ το δεύτερο προβλέπει διατήρηση του προτεινόμενου ποσοστού κάλυψης, αλλά με αύξηση της κρατικής συμμετοχής ώστε να βρεθεί έτσι ιδιώτης επενδυτής (εκτός από μετρητά, η κρατική συμμετοχή θα περιλαμβάνει και το πανάκριβο οικόπεδο, στοιχείο που σπάνια αναφέρεται). Ωστόσο, στα πλαίσια του πρώτου σεναρίου, φέρεται να συζητείται η ιδέα περιορισμού μόνο της επιφάνειας του συνεδριακού χώρου, χωρίς να επηρεάζονται το εμπορικό κέντρο και το ξενοδοχείο (ακούστηκε μάλιστα ότι αναμένονται και ανακοινώσεις). Η συγκεκριμένη -απαράδεκτη- φήμη υποβιβάζει το σχέδιο σε ξεκάθαρη σπέκουλα real estate, με μακροχρόνια αρνητική αναπτυξιακή επίδραση στην πόλη.

Εν πάση περιπτώσει, εφόσον το ΤΑΙΠΕΔ βρίσκεται σε τέτοιο δημιουργικό οίστρο, καλό θα ήταν να εξετάσει και ένα ακόμη σενάριο, ενδεχομένως καταλυτικό. Αναφέρομαι στην πλήρη ιδιωτικοποίηση του φορέα.

Όπως καλά γνωρίζουμε, με εξαίρεση το νερό, δεν υπάρχει στρατηγικός τομέας που να μην έχει παραχωρηθεί από το Δημόσιο. Η ΔΕΘ ΑΕ είναι μια σπάνια εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα, αν και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κομβική για την εθνική οικονομία • δεν διαθέτει ούτε τον αναγκαίο κύκλο εργασιών, ούτε την επιδραστικότητα. Συνεπώς, το να αλλάξει χέρια είναι αδιάφορο, ειδικά αν η έδρα της παραμείνει στη Θεσσαλονίκη. Άλλωστε και στην έρευνα της Palmos Analysis η συμμετοχή ιδιωτών στην ανάπλαση είναι καλοδεχούμενη κατά μεγάλη πλειοψηφία.

Όμως πώς θα μπορούσε να ωφεληθεί το πράσινο από την ιδιωτικοποίηση; Αυτή τη στιγμή ο ιδιώτης καλείται να κατασκευάσει τα πάντα και κατόπιν να αποζημιωθεί αποκλειστικά δια της εκμετάλλευσης ξενοδοχειακών και επιχειρηματικών χρήσεων. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι οι εκθεσιακοί-συνεδριακοί χώροι ισοδυναμούν με τα ⅔ της κατασκευής, και ο επενδυτής καλείται να βγάλει κέρδος μόνο από το ⅓. Αρκετά παράλογη ιδέα. Αν όμως ιδιωτικοποιηθεί η εκθεσιακή-συνεδριακή δραστηριότητα, τότε τα έσοδα από τους αντίστοιχους χώρους θα περιέρχονται καθ’ ολοκληρία στον επενδυτή, με συνέπεια να αρκούν για να υπάρξει θετικό οικονομικό αποτέλεσμα δίχως την κατασκευή ξενοδοχείου και εμπορικού κέντρου. Ξεκινώντας από αυτή την αφετηρία, το ΤΑΙΠΕΔ θα μπορούσε να επανεξετάσει και την αναγκαιότητα χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων που χρησιμοποιούνται μόνο ένα μήνα τον χρόνο, και να εισηγηθεί φθηνές προσθαφαιρούμενες κατασκευές. Ε ναι, σύμφωνα με το σκεπτικό της διοίκησης, ακόμη και τα περίπτερα της Έκθεσης Βιβλίου θα έπρεπε να είναι μόνιμα κτίρια στη Νέα Παραλία!

Η υπόθεση ΔΕΘ θυμίζει ΟΑΣΘ, υπό την έννοια ότι οι επικεφαλής του φορέα αποφάσισαν μόνοι τους τι θα κάνουν και πόσα θα χρειαστούν, και κατόπιν απαιτούν από την κυβέρνηση και την τοπική κοινωνία να συμφωνήσουν πειθήνια με τους υπολογισμούς τους. Ως ιδιοκτήτης του φορέα, το ΤΑΙΠΕΔ οφείλει να εξετάσει κάθε πιθανό σενάριο, και να επιλέξει το καλύτερο για τη Θεσσαλονίκη.