Δύο μέτρα και δύο σταθμά

Χθες ο πρωθυπουργός μας πληροφόρησε πως θα κηρύσσονται έκπτωτοι όσοι πρυτάνεις δεν τιμωρούν τους φοιτητές εκείνους που προβαίνουν σε αξιόποινες πράξεις εντός των ΑΕΙ.

Ωστόσο, αν και η πανεπιστημιακή αποτελεί χρόνιο πρόβλημα, υπάρχουν και άλλες, μάλλον χειρότερες μορφές βίας • τουλάχιστον από συμβολικής πλευράς.

Το βράδυ της Κυριακής, στο ΣΕΦ παρακολουθήσαμε live έναν ακόμη εξευτελισμό του κρατικού μηχανισμού. Σε κατάσταση αμόκ, ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟ απευθυνόταν με -επιεικώς- ερειστικές χειρονομίες προς τους οπαδούς του Ολυμπιακού, οι οποίοι του απαντούσαν με εντελώς απαράδεκτα συνθήματα εις βάρος της κόρης του. Μέσα στο χάος που ακολούθησε και τους διαπληκτισμούς με τους Αγγελόπουλους, το επιδεικτικό κάπνισμα του Γιαννακόπουλου χαρακτηρίζεται…παιδική σκανταλιά. Η παρουσία της αθλητικής εισαγγελέα στο γήπεδο δεν έπαιξε σοβαρό ρόλο. Ο ΔΓ αναχώρησε ανενόχλητος, συνεχίζοντας να προκαλεί από το σπίτι του μέσω social media. Μόνο την επομένη κινήθηκε εναντίον του η διαδικασία του αυτοφώρου, αλλά μάταια. Ακολούθησαν οι μάλλον τυπικές τοποθετήσεις Χρυσοχοΐδη και Μαρινάκη και η αναμενόμενη αναβολή του επόμενου αγώνα.

Εν ολίγοις, αντί να δούμε ποιοτικό μπάσκετ παρακολουθήσαμε άτομα με περιουσίες μερικών δισ.€ να συμπεριφέρονται σαν πολέμαρχοι, ωθώντας δεκάδες χιλιάδες άμυαλους να βρίζονται χυδαία από κερκίδες και πληκτρολόγια.

Ενάμιση χρόνο μετά τον φρικτό θάνατο του Γιώργου Λυγγερίδη, λίγα φαίνονται να έχουν αλλάξει. Δεν είναι περίεργο. Όταν οι επικεφαλής των ομάδων ενεργούν έτσι, δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά από αφιονισμένους οπαδούς. Πάντως το τελευταίο επεισόδιο εντάσσεται σε ένα γενικότερο φαινόμενο: αποτελεί παράγωγο της απροκάλυπτης ασυλίας ορισμένων Ελλήνων. Θυμίζοντας κακομαθημένα παιδάκια, πολλοί μεγιστάνες νέας γενιάς αντιμετωπίζουν τη χώρα σαν ιδιωτική λέσχη, όπου μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Αναπόφευκτο, όταν ολάκερος ο πολιτικός κόσμος τους ευνοεί και τους καλύπτει συστηματικά. Εν τούτοις, αν και χαίρει αμέτρητων άτυπων προνομίων, η τωρινή ηγετική τάξη φέρει βαριά ευθύνη για την στασιμότητα της χώρας, καθώς προτιμά τις κάθε λογής κοκορομαχίες από την υγιή ανάπτυξη.

Κουράζουν οι μονότονες διαπιστώσεις αξιόποινων πράξεων, όταν συχνότατα ακολουθούνται από προσχηματικές έρευνες και τελικά θάψιμο των υποθέσεων. Η εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση των απλών πολιτών από τις αρχές φουντώνει το -παγιωμένο πλέον- αίσθημα αδικίας εις βάρος τους. Τηρώντας δύο μέτρα και δύο σταθμά, οι κρατούντες δεν διαθέτουν επαρκή ηθική κάλυψη όταν ζητούν το σεβασμό μας.