Δεν υπάρχουν καλοί μελανοχίτωνες

Ο εκφοβισμός Ισραηλινών τουριστών από τον Ρουβίκωνα δεν μπορεί να είναι αποδεκτός. 

Τα social media πλημμύρισαν από πλάνα μελανοχιτώνων στο τουριστικό κέντρο της Αθήνας. Τραμπούκων με σχεδόν στρατιωτική πειθαρχία, που βγήκαν παγανιά για να τρομοκρατήσουν άγνωστους ανθρώπους εξαιτίας της φυλετικής καταγωγής τους.

Πριν μερικά χρόνια θα νομίζαμε ότι η παραπάνω περιγραφή αφορά χρυσαυγίτικα τάγματα εφόδου. Ωστόσο η αλήθεια διαφέρει. Τα …φουσάτα των εν λόγω εκδικητών απαρτίζονταν από επίλεκτους του Ρουβίκωνα, και τα στιγμιότυπα δημοσιεύθηκαν από την ίδια την οργάνωση. Η ουσιαστική διαφορά με τους νεοναζί βρισκόταν στα σύμβολα: σβαστικομαιάνδρους φορούσαν οι τότε, παλαιστινιακές σημαίες οι τώρα. Αν το παραπάνω γεγονός δεν αποτελεί συνάντηση των δύο άκρων, τότε δεν ξέρω τι θα μπορούσε να είναι.

Είναι κατανοητός ο προβληματισμός -ίσως και η οργή- πολλών για τις ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Γάζα. Μπορεί να μην έχουν επιβεβαιωθεί αμερόληπτα τα δελτία τύπου της Χαμάς για δεκάδες χιλιάδες νεκρούς αμάχους, αλλά οι εικόνες των ισοπεδωμένων γειτονιών αρκούν για να γίνουν πιστευτές. Η στρατιωτική υπεροχή του Ισραήλ είναι αδιαμφισβήτητη, άρα ενστικτωδώς πολλοί σπεύδουν να κατηγορήσουν τον ισχυρό ότι το παρακάνει.

Η διαδεδομένη δυσαρέσκεια έχει οδηγήσει σε πολλές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, ακόμη και μέσα στο Τελ Αβίβ και στην Ιερουσαλήμ. Οι συγκεντρωμένοι καταδικάζουν εμφατικά τη στρατηγική Νετανιάχου και ορισμένων θρησκόληπτων Εβραίων πολιτικών, ζητώντας ειρήνη και αυτοδιάθεση για τους Παλαιστίνιους.

Στην περίπτωση του Ρουβίκωνα όμως μιλάμε για κάτι διαφορετικό, μάλλον φασιστικό. Η ευθύνη για όσα συμβαίνουν δεν αποδίδεται σε κάποιους ηγέτες ή στην ιδεολογία τους, μα σε έναν ολόκληρο λαό. Η λογική της συλλογικής ευθύνης υιοθετήθηκε από τους Ναζί είτε όταν έκαιγαν κόσμο στα κρεματόρια, είτε όταν εκτελούσαν γέρους και γυναικόπαιδα σε ελληνικά χωριά. Υιοθετήθηκε όμως και από “επαναστάτες”, όταν στρέφονταν εναντίον ολόκληρων κοινωνικών τάξεων, στην προσπάθειά τους να εγκαθιδρύσουν καθεστώς. Η λογική της συλλογικής ευθύνης δεν μπορεί λοιπόν να μασκαρεύεται σαν…κοινωνική ευαισθησία.

Εδώ βέβαια αναρωτιέται κανείς με ποιά κριτήρια αντιδρούν οι αρχές νόμου και τάξης σε τέτοιες περιπτώσεις. Έχουν πολλά μέτρα και σταθμά;