Υπάρχει ζωή στον πλανήτη ΣΥΡΙΖΑ;

Και μετά το συνέδριο τι; Θα μπορούσε να είναι ένα ερώτημα που θα ειπώθηκε σε δεκάδες σπίτια, ΙX, λεωφορεία με συνέδρους που επέστρεφαν από τις τετραήμερες εργασίες.

Είναι το τέταρτο συνέδριο του κόμματος που καλύπτω δημοσιογραφικά. Η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική την πρώτη μέρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ απομειώθηκε πολύ γρήγορα. Οι πολλαπλές διασπάσεις μετά την διπλή ήττα του 2023 και την εκλογή Κασσελάκη φάνηκαν στο κλειστό του Περιστερίου.

Να μην μπορεί να γεμίσει ένα γήπεδο μπάσκετ – και αυτό όχι ολόκληρο – στην εναρκτήρια ομιλία του προέδρου; Και δεν φταίει ο Σωκράτης Φάμελλος. Δεν είναι αυτός που δεν εμπνέει. Ο ΣΥΡΙΖΑ πια δεν πείθει. Ό,τι έχει καταλάβει τα λάθη του το 2015-2019, τα μεγαλύτερα λάθη του 2019-2023. Και σήμερα δεν έχει ξεκάθαρο πρόταγμα.

Οι τοποθετήσεις των συνέδρων ήταν στα χαμένα, με πολύ παρελθοντολογία, κατανομή ευθυνών με γενικότητες αλλά και προτάσεις για το μέλλον όχι με εξωστρέφεια αλλά με το βλέμμα στο εσωτερικό του κόμματος. Τα κορυφαία στελέχη τοποθετήθηκαν ανάλογα με την θέση που βρίσκονται. Κοντά στον πρόεδρο, σε απόσταση από τον πρόεδρο, κοντά στον Τσίπρα, εκτός κέντρου αποφάσεων.

Και πάνω από το κλειστό γήπεδο “Ανδρέας Παπανδρέου” στο Περιστέρι υπηρχε για τέσσερις μέρες ένα τεράστιο σύννεφο. Το νεφελωμα του νέου κόμματος Τσίπρα.

Ο Κώστας Ζαχαριάδης το βράδυ του Σαββάτου μιλώντας εκ του βήματος για τα του Καταστατικού λέει τη φράση “Τσίπρας χωρίς ΣΥΡΙΖΑ και ΣΥΡΙΖΑ χωρίς Τσίπρα δεν νοείται”. Και δεν χειροκρότησε κανένας. Δεν αποδοκίμασε κανένας. Μια έκδηλη σιωπή.

Ο ιστορικός ηγέτης του κινήματος δεν αποθεώθηκε όπως παλιά αλλά και δεν του ασκήθηκε κριτική. Υπήρχε μια διφορούμενη αίσθηση. Κάποιοι ήθελαν να πουν άντε να τελειώνουμε να πάμε με το νέο κόμμα και άλλοι να απασφαλισουν εναντίον του και το κακό που κάνει σήμερα στο κόμμα.

Δεν είναι όλα όμως τόσο μαύρα. Οι τελευταίες περίπου 12 ώρες ΄έδειξαν ότι υπάρχει ζωή στον πλανήτη ΣΥΡΙΖΑ. Η ζωηρή αλλά όχι διχαστική συζήτηση για το καταστατικό ήταν αρκετά ουσιώδης. Σε άλλες εποχές θα είχαμε σόου. Το βράδυ του Σαββάτου μέχρι και ο Παύλος Πολάκης ήταν υπόδειγμα συντρόφου.

Και την Κυριακη΄ η εμπνευσμένη ομιλία του Σωκράτη Φάμελλου, με αυτογνωσία για την δύσκολη θέση, με αρκετή παρακίνηση για το τι πρέπει να κάνει το κάθε μέλος, με το “μαζί” προμετωπίδα. Προκάλεσε ένα θερμό, ζεστό, συντροφικό χειροκρότημα από όλο το στάδιο όρθιο. Σηκ΄ώνει στις πλάτες του ένα… μενίρ προσδοκιών για την επανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ που είναι δέκα τόνους πιο βαρύ από αυτά που σήκωνε ο Οβελίξ. Και αυτό του αναγνωρίζεται από κάθε μέλος του κόμματος.

Θα είναι το τελευταίο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ; Ήταν το ερώτημα των πρώτων ημερών. Η βάση κουρασμένη από τις διασπάσεις και τις ατελείωτες κόντρες ζητούσε πυξίδα για το μέλλον. Οι αποφάσεις που πάρθηκαν μπορούν να επαναφέρουν το κόμμα σε δυναμική τροχιά επανεκκίνησης; Θα δείξει το μέλλον…