Το ΠΑΣΟΚ που μίκρυνε τόσο, που χωράει ακόμα και στο ίδιο τραπέζι με τον Τσίπρα

Δευτέρα πρωί. Φτάνω στο γραφείο, χαιρετάω τα παιδιά στο press room και κατευθύνομαι προς το γραφείο μου, με τον καφέ στο χέρι και τα ακουστικά στη θέση τους, ασπίδα προστασίας από την πολιτική γελοιότητα της ημέρας. Η τηλεόραση παίζει στο βάθος, όπως πάντα. Κι όπως πάντα, δεν δίνω σημασία. Μέχρι που κάνω το λάθος: βγάζω για ένα δευτερόλεπτο τα ακουστικά.

Και τότε το ακούω.

Η Ράνια Θρασκιά… αυτό το νέο «μεγαθήριο της πολιτικής σκηνής», αυτή η μεταγραφή αεροδρομίου, με τη σφραγίδα του Νικόλα μας, να δηλώνει με άνεση δελφίνου σε ρηχή παιδική πισίνα:

«Βεβαίως και μπορούμε να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι με τον Τσίπρα».

Σταματάω. Κοιτάω την οθόνη. Κοιτάω τα παιδιά στο press room.

Τίποτα δεν κινείται, εκτός από τον εγκέφαλό μου που κάνει triple jump ως άλλος Τεντόγλου.

Και η πρώτη σκέψη που εμφανίζεται δεν είναι καν ειρωνική, είναι απολύτως λογική:

«Αυτός δεν ήταν που ήθελε να βάλει φυλακή τους μισούς του ΠΑΣΟΚ;»

Και κάπου εκεί συνειδητοποιώ ότι η δήλωση της Θρασκιά είναι απλώς το κερασάκι.

Το γλυκό, όμως, το έχει φτιάξει όλο το κόμμα, εδώ και χρόνια:

ένα ΠΑΣΟΚ που έχει ξεχάσει ποιο ήταν, ποιο είναι, και το κυριότερο πόσο μικρό έχει καταντήσει.

Γιατί το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν είναι απλώς ασόβαρο.

Είναι αυτοσαρκασμός σε μορφή κόμματος.

Από το μεγαλείο στη μινιατούρα

Κάποτε έπαιρνε 40%. Κάποτε είχε πρωταγωνιστές. Κάποτε ήταν παράταξη.

Σήμερα; Σήμερα ψάχνει ποιος θα του δώσει σημασία.

Κι αν αυτός ο «κάποιος» είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο ίδιος ΣΥΡΙΖΑ που το έβριζε, το διέσυρε, το κρέμαγε στα μανταλάκια με τη Novartis, τότε… ε, ας είναι.

Όταν έχεις πιάσει πάτο, δεν κάνεις δύσκολες επιλογές.

Η ηγεσία, φυσικά, κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα:

να μικραίνει το κόμμα μεθοδικά, σαν ταινία που προβάλλεται στο fast-forward.

Ο ένας λέει «ναι στον Τσίπρα».

Ο άλλος λέει «ποτέ με τον Τσίπρα».

Ο τρίτος λέει «μην παρεξηγείτε, άλλο είπα».

Και όλοι μαζί δηλώνουν ότι το ΠΑΣΟΚ είναι «σοβαρή δύναμη, έτοιμη να κυβερνήσει».

Αν αυτό είναι σοβαρότητα, τότε το Μuppet Show είναι ντοκιμαντέρ πολιτικής ιστορίας.

Και κάπως έτσι, ένα κόμμα που κάποτε κυβερνούσε τη χώρα (θα το πιάσουμε και αυτό εγγύς μέλλον) σήμερα παζαρεύει αν θα καθίσει στο ίδιο τραπέζι με εκείνους που το έβριζαν, το έσυραν, και προσπάθησαν να το εξαφανίσουν.

Και ξέρεις ποιο είναι το τραγικό;

Ότι αυτό το τραπέζι… έχει μόνο παιδική καρέκλα για το ΠΑΣΟΚ.