Το δημοψήφισμα που δεν υπήρχε, οι ουρές που δεν ξεχάστηκαν: 10 χρόνια μετά

Σαν σήμερα, πριν 10 χρόνια, ο Αλέξης Τσίπρας ανέβηκε στο βήμα για να μας “σώσει” – με τον ίδιο τρόπο που ένα μαντήλι σώζει έναν που πνίγεται.

Περήφανα μας έδωσε το “δικαίωμα” να αποφασίσουμε ΝΑΙ ή ΟΧΙ σε μια πρόταση που είχε ήδη πεθάνει πριν το ανακοινώσει, όπως αποφασίζεις αν θες business ή οικονομική θέση σε πτήση που έχει ήδη απογειωθεί χωρίς εσένα.

Γιατί αυτό ήταν το δημοψήφισμα του 2015:

Μια θεατρική παράσταση για χειροκροτήματα, με το κοινό να νομίζει πως συμμετέχει, ενώ η παράσταση είχε ήδη γραφτεί, σκηνοθετηθεί και πληρωθεί με δανεικά.

Ακολούθησαν capital controls, γιατί η υπερηφάνεια χρειάζεται και λίγη δράση.

Κι έτσι ζήσαμε το ελληνικό Black Mirror με:

Παππούδες να λιποθυμούν στα ΑΤΜ για να πάρουν 60 ευρώ από τις συντάξεις τους,

Ουρές με ιδρώτα και απόγνωση,

Φαρμακεία που δέχονταν μόνο μετρητά, γιατί η “διαπραγμάτευση” δεν πιανόταν στα POS.

Και τότε ήρθε ο Πάνος Καμμένος, ο Μικρός Ήρωας των ΑΝΕΛ, να καθησυχάσει το έθνος:

«Ο στρατός εγγυάται την εσωτερική ασφάλεια της χώρας»

Γιατί, τι πιο καθησυχαστικό από έναν υπουργό Άμυνας να σου λέει πως, αν χρειαστεί, θα αναλάβει ο στρατός. Λες και ζούσαμε σε μπανανία όπου η επόμενη φάση μετά τα capital controls ήταν τα τανκς στα διόδια Μαλγάρων.

Και στο Σύνταγμα; Χοροί.

Χοροί και πανηγυρισμοί, με τύπους που μεθυσμένοι από την “επανάσταση” του Facebook χόρευαν στα παγκάκια με τσάντες από το Zara, φωνάζοντας “ΟΧΙ”.

Κι αν τους ρωτούσες “ΟΧΙ σε τι;”, σου απαντούσαν “στο ξεπούλημα”, “στην τρόικα”, “στη λιτότητα”, “στη Μέρκελ”, “στο σύστημα”, “στον μπαμπούλα”, “στον φασισμό”, “στον καπιταλισμό”, “στη θεία τους την Κατίνα”. Ό,τι καταλάβαινε ο καθένας, δηλαδή.

Και μετά; Μετά, το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ.

Έτσι απλά. Όπως πας για ποτό και λες “δεν θα πιω πολύ απόψε”, και καταλήγεις να σέρνεσαι στα πεζοδρόμια στις 5 το πρωί.

Έτσι και ο Αλέξης. Έταξε “σκίσιμο μνημονίων” και κατέληξε να υπογράφει τρίτο μνημόνιο με δύο χέρια και ένα στυλό Bic.

Α, ναι, και μην ξεχάσουμε το καλύτερο plot twist: το ΝΑΙ που τελικά έφερε περισσότερους φόρους, περισσότερες περικοπές, περισσότερες υπογραφές, περισσότερη υποκρισία, περισσότερη απελπισία. Αλλά ποιος μετράει.

Σήμερα, 10 χρόνια μετά, αν θες να καταλάβεις τι συνέβη τότε, μπορείς να πας σε μια καφετέρια, να παραγγείλεις φρέντο μέτριο, να περιμένεις 35 λεπτά για να έρθει, να τον πληρώσεις 3,50 ευρώ και να πεις “αλλά τουλάχιστον ήπιαμε τον καφέ μας με αξιοπρέπεια”.

Αυτό ήταν το δημοψήφισμα του 2015.

Ένα πανηγύρι ανευθυνότητας, ένα φεστιβάλ πολιτικής γελοιότητας και μια υπενθύμιση ότι όταν το “ΌΧΙ” δεν συνοδεύεται από σχέδιο, γίνεται ΝΑΙ με ΦΠΑ στο 24% την επόμενη μέρα.

Και το πιο αστείο;

10 χρόνια μετά, πολλοί από εκείνους που χόρευαν στο Σύνταγμα, έχουν γίνει οι ίδιοι μικρομέτοχοι στο σύστημα που έβριζαν.

Και συνεχίζουν να μας κουνάνε το δάχτυλο, πάντα έτοιμοι για το επόμενο πανηγύρι.

Χρόνια πολλά, λοιπόν, στο “δημοψήφισμα που μας στοίχισε κάτι παραπάνω από 100δις”.

Μνημείο για το τι παθαίνεις όταν δίνεις το τιμόνι σε ανθρώπους που νομίζουν ότι η χώρα είναι ριάλιτι κι εκείνοι influencers του Instagram με hashtag #OXI_και_ποτέ_πια_ΝΑΙ.