Θεσσαλονίκη: Η πρωτεύουσα της καχυποψίας και των μικρών παραγόντων

Αν η Θεσσαλονίκη ήταν άνθρωπος, θα ήταν εκείνος ο τύπος που κάθεται στην καφετέρια με το φραπέ, κοιτάει γύρω με μισό μάτι και ψιθυρίζει “όλοι μου τη στήνουν”.

Μόνο που κανείς δεν ασχολείται μαζί του.

Η πόλη αυτή είναι πρωτεύουσα παραγοντισμού χωρίς καμία ουσία. Γεμάτη “παράγοντες” που νομίζουν ότι κρατούν την τύχη της στα χέρια τους, ενώ στην πραγματικότητα δεν μπορούν να συντονίσουν ούτε ποιον θα κεράσουν καφέ.

Νομίζουν ότι κάθε τους κίνηση γράφει ιστορία, ενώ το μόνο που γράφει είναι το ιστορικό των συνομιλιών τους στο Viber.

Κάθε εβδομάδα και μία νέα θεωρία συνωμοσίας: “Τον έβαλαν να μου την πει.” “Με καρφώνουν στο γραφείο του Δημάρχου.” “Αυτός κάνει παρέα με τον Αντιπεριφερειάρχη για να με τελειώσει.” “Η εφημερίδα το έγραψε για να με χτυπήσει.” “Αυτό το post είναι για μένα, να ξέρεις.” Etcetera – Etcetera

Λες και ζούμε σε επεισόδιο του House of Cards, μόνο που εδώ το σκηνικό είναι κάτι ψιλικατζίδικα πολιτικά γραφεία με φθαρμένες αφίσες και μόνιμο καβγά για το ποιος θα πάρει την καρέκλα στην επόμενη εκδήλωση.

Η Θεσσαλονίκη έχει σύνδρομο καταδίωξης σε επίπεδο συλλογικού ψυχισμού. Όλοι νομίζουν πως τους κυνηγούν, πως είναι στο κέντρο των εξελίξεων, πως “κινούν τα νήματα”. Η αλήθεια; Οι περισσότεροι δεν κινούν ούτε το κορμί τους να σηκωθούν από την καρέκλα, αν δεν δουν πρώτα ποιος τους κοιτάει.

Κι όσο οι μικροπαράγοντες αυτοθαυμάζονται και βλέπουν φαντάσματα, η πόλη πνίγεται στην μετριότητα. Τα έργα καθυστερούν, οι ιδέες πνίγονται, οι άνθρωποι που θέλουν να δουλέψουν για κάτι ουσιαστικό εγκαταλείπουν, γιατί δεν αντέχουν άλλο τις μικροψυχίες και τις ίντριγκες.

Η Θεσσαλονίκη θα μπορούσε να είναι μεγάλη. Αλλά προτιμά να είναι μια μικρή πόλη με μεγάλες καχυποψίες. Με παραγοντίσκους που νομίζουν πως είναι η “παρασκηνιακή εξουσία”, ενώ δεν τους θυμάται κανείς όταν φύγουν από το τραπέζι που κάθονται.

Μια πόλη που πάσχει από καταδίωξη, χωρίς να την καταδιώκει κανείς. Μια πόλη που γκρινιάζει πως “την αδικούν”, ενώ καθημερινά αδικεί τον ίδιο της τον εαυτό.

Και το χειρότερο; Της αρέσει.