Στο ΠΑΣΟΚ γιατί χαίρονται;

Δευτέρα πρωί, μπαίνω γραφείο, ανοίγω pc και βλέπω post: «Ας έρθει κάποιος να μου πει ότι ο Ανδρουλάκης δεν ήταν καλός χθες». Λέω άντε, θα το καταπιώ – καλή εβδομάδα να έχουμε. Περνάνε οι μέρες, ακούω τις παλινωδίες σχετικά με το ακριβές ποσό του νέου ΕΚΑΣ, μου έρχεται ξανά στο μυαλό το δεύτερο πιο άβολο ζεϊμπέκικο στην ιστορία (ναι, αυτό του Τσουκαλά) και, για κερασάκι, έρχεται ο Μαργαρίτης –ο κατά τα άλλα μετριοπαθής– να μας πει ότι «7 στους 10 Έλληνες μισούν τη Νέα Δημοκρατία». Ο Μαργαρίτης. Ποιος…; ΑΚΡΙΒΩΣ.

Και κάπου εκεί λες: στο ΠΑΣΟΚ γιατί χαίρονται;

Γιατί οι αριθμοί μόνο για χαρά δεν είναι. Δημοσκοπήσεις που καθηλώνουν το κόμμα στη μετριότητα, αρνητικές γνώμες για τον Ανδρουλάκη κοντά στο 80%, καταλληλότερος πρωθυπουργός με 7% – κάτω κι από το «κανένας». Αν αυτό είναι επιτυχία, τότε να μετρήσουμε κι εμείς τα unfollow στο Instagram σαν δείκτη δημοτικότητας.

Η τελευταία εβδομάδα ήταν πραγματικά παραγωγική. Το κόμμα που ευαγγελίζεται «νέα εποχή» κατάφερε να χάσει ακόμη ένα ιστορικό του στέλεχος – τον Ανδρέα Λοβέρδο – που αποφάσισε ότι προτιμά να γίνει υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας, παρά να περιμένει πότε (και αν) το ΠΑΣΟΚ θα αποφασίσει τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει. Η επίσημη γραμμή του κόμματος; Ειρωνείες για «εξαργυρώσεις» και «τακτοποιήσεις». Σαν καυγαδάκι στην τρίτη λυκείου: «Εγώ σε άφησα». «Όχι, εγώ σε άφησα». Και το κοινό να βαριέται.

Αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι απώλειες. Είναι η στρατηγική – ή μάλλον η έλλειψή της. Στη ΔΕΘ, ο Ανδρουλάκης εμφανίστηκε για να μας πει… ότι δεν θα κάνει τον Νοστράδαμο για το τι θα πράξει μετά τις εκλογές. Πολύ ωραία. Γιατί να ασχοληθούμε εμείς σοβαρά με το ΠΑΣΟΚ, όταν ούτε το ΠΑΣΟΚ δεν ασχολείται σοβαρά με τον εαυτό του; Η κοινωνία ψάχνει εναλλακτική απέναντι σε μια κουρασμένη κυβέρνηση, κι εκείνοι επιλέγουν τον δρόμο της γλυκανάλατης αναμονής.

Οι εσωτερικές τριβές δίνουν και παίρνουν. Είδαμε τον κ. Γλαβίνα να καυγαδίζει με δημοσιογράφους πριν τη συνέντευξη τύπου για τη σειρά που θα ρωτήσει το κάθε μέσο, βγάζοντας νεύρα για άλλη μια φορά. Ο Χάρης Δούκας ζητάει «ξεκάθαρη πολιτική ταυτότητα», λες και παραδέχεται δημόσια ότι αυτή τη στιγμή το κόμμα είναι πολιτικά αόρατο. Άλλα στελέχη μιλούν για «πάση θυσία κυβερνητισμό» και «δεκανίκια του Μητσοτάκη».

Και μέσα σε όλα, ο πρόεδρος προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε όσους θέλουν συνεργασία με ΣΥΡΙΖΑ και όσους τον βλέπουν σαν τον διάβολο. Όλα αυτά δεν μοιάζουν με δυναμικό κόμμα εξουσίας – μοιάζουν με ομάδα αυτοβοήθειας που δεν μπορεί να αποφασίσει ούτε ποιος θα φέρει τα κουλουράκια στο επόμενο meeting.

Στο τέλος της ημέρας, η εικόνα είναι καθαρή: ένα κόμμα που αντί να κεφαλαιοποιεί τη φθορά της κυβέρνησης, αυτοπυροβολείται στα πόδια και μετά αναρωτιέται γιατί δεν κερδίζει έδαφος. Η κοινωνία ζητά σοβαρή αντιπολίτευση, κι εκείνοι προσφέρουν πολιτική σάτιρα – μόνο που δεν γελάει κανείς. Ίσως λοιπόν η ερώτηση να μην είναι «στο ΠΑΣΟΚ γιατί χαίρονται;», αλλά «μήπως έχουν πάθει κάτι χειρότερο από θλίψη;».