Στη βία δεν χωρά «ναι μεν, αλλά» ή αστερίσκοι

Η στυγνή δολοφονία του Charlie Kirk συγκλόνισε την κοινή γνώμη διεθνώς. Το γεγονός αυτό αναδεικνύει μια αλήθεια που δεν μπορεί να έχει εξαιρέσεις: η βία δεν μπορεί ΠΟΤΕ να είναι ανεκτή. Θα έλεγε κανείς ότι αυτή είναι μια κοινά αποδεκτή αλήθεια, αυτονόητη για όλους. Κι όμως, όπως φαίνεται από τον σχολιασμό του ίδιου «περιστατικού», μάλλον δεν είναι..

Κάθε φορά που η καταδίκη μιας δολοφονίας συνοδεύεται από υποσημειώσεις, κάθε φορά που μπαίνει ένα «ναι μεν, αλλά», ανοίγει ένας επικίνδυνος δρόμος. Διότι η μισή ή υπό προϋποθέσεις καταδίκη είναι στην πραγματικότητα μισή  ή υπό προϋποθέσεις αποδοχή. Και όταν συζητάμε για μία ανθρώπινη ζωή, δεν μπορεί να υπάρχει «μερική» αποδοχή. Η μόνη υποσημείωση που χωράει σε μία τέτοια πρόταση είναι η διευκρίνιση ότι μιλάμε για ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ζωή.

Αυτό δεν σημαίνει ότι παραβλέπουμε (πολλώ δε μάλλον ότι εξιδανικεύουμε!) τις ιδέες και τις θέσεις του θύματος. Κάποιες απόψεις που εξέφραζε ο Kirk ήταν όντως προβληματικές και ίσως επικίνδυνες για τον δημόσιο διάλογο και τη δημοκρατική συνοχή. Όμως η απάντηση σε επικίνδυνες ιδέες δεν είναι ποτέ η σιωπή που φέρνει ο θάνατος! Είναι η κριτική, τα επιχειρήματα, η συμμετοχή στη δημόσια σφαίρα. Η Δημοκρατία δεν έχει τίποτε να φοβηθεί από την αντιπαράθεση, αντίθετα έχει πολλά να χάσει από την ανοχή στη βία ή έστω από την κεκαλυμμένη αιτιολόγησή της.

Κάποιοι έσπευσαν να σχολιάσουν ότι το τραγικό γεγονός και η καταδίκη του από την πλειονότητα των ανθρώπων μπορεί να οδηγήσει σε «νομιμοποίηση» ή «εξιδανίκευση» των απόψεων του Kirk. Μια τέτοια προσέγγιση, ωστόσο, παραβλέπει τον πυρήνα του ζητήματος, που δεν είναι άλλος, από το ότι δεν μπορούμε να αφήσουμε τη φρικαλεότητα μιας δολοφονίας να σχετικοποιείται με όρους πολιτικής ανάλυσης. Η ανθρώπινη ζωή έχει απόλυτη αξία, και η αφαίρεσή της πρέπει να καταδικάζεται χωρίς αστερίσκους.

Αν αρχίσουμε να βάζουμε όρους και εξαιρέσεις στην καταδίκη της βίας, τότε ανοίγουμε οι ίδιοι την πόρτα στην δικαιολόγηση της βίας λόγω πολιτικής αντιπαλότητας. Και αυτό δεν υπηρετεί ούτε τη δημοκρατία, ούτε την ελευθερία, ούτε την αλήθεια.

Το μήνυμα (πρέπει να) είναι ξεκάθαρο: καμία ανοχή στη βία, από όπου κι αν προέρχεται, όποιον κι αν στοχεύει. Μόνο έτσι μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι η Δημοκρατία δεν θα καταντήσει όμηρος ούτε του φανατισμού ούτε των δολοφόνων.