Πόσο δεν μας έχει λείψει η Βουλή

Η Βουλή δεν έφυγε ποτέ από τη ζωή μας – Είναι εδώ, φορώντας τη μάσκα του σαρκαστικού σουρεαλισμού, δείχνοντας μας τι πραγματικά «θέλουμε».

Λένε πως η Βουλή είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Αν αυτό ισχύει, τότε είπε όπως έχει: αντικρίζουμε έναν λαό που εθίστηκε στο φαντασμαγορικό παράλογο και όχι στην ουσία. Και ποιοι το υπηρετούν καλύτερα από τον Βελόπουλο με το ξυλόλιο του Έθνους, τον Νατσιό με τον αριθμό του θηρίου, και τη Ζωή με τις φωνές και τα παθιασμένα… παραληρήματα; Καλώς ήρθατε στο πολιτικό μας reality.

Ο Βελόπουλος και το «χημικό θέατρο»

Ο άνθρωπος που από τηλεπωλητής κηραλοιφών ανέβηκε στο ύψος του… χημικού συνωμοσιολόγου, μετατρέπει τη Βουλή σε υπερθέαμα. Μίλησε για δυστύχημα στους Τεμπών ως “χημικό θρίλερ”, με «χαμένα βαγόνια», 53 “αγνοούμενους” και το ξυλόλιο ως βασικό ύποπτο… με τους 9 βουλευτές του να χειροκροτούν σε κάθε του κορύφωση ανεξαρτήτως περιεχομένου, άλλωστε γι αυτο και τους διάλεξε και παραμένουν παντελώς άγνωστοι.

Όταν η πραγματικότητα τον διέψευσε, επικαλέστηκε μυγάκια που δεν επιζούν τον Φεβρουάριο για να αποδείξει ότι τα βίντεο είναι πλαστά. Και όλα αυτά ενώ η ακρίβεια βασανίζει τον πολίτη — αλλά ποιος νοιάζεται για τα ψυγείο-προβλήματα όταν έχεις μυθικές μυγοθεωρίες;

Ο Νατσιός και το «αριθμητικό θηρίο»

Στην άλλη γωνία, ο Δημήτρης Νατσιός σκέφτεται… υπαρξιακά: ο Προσωπικός Αριθμός της νέας ταυτότητας δεν είναι απλό νούμερο, αλλά… η είσοδος στην “ηλεκτρονική σκλαβιά”. Περιγράφει με τεχνοκρατική ευγένεια τιτάνιες μάχες ελευθερίας της συνείδησης, ενώ μέλη του κόμματος καταστρέφουν πίνακες στη χαρά της «θρησκευτικής αγανάκτησης». Και τι συνέβη όταν ένας βουλευτής δεν υπέγραψε την πρόταση για κατάργηση του αριθμού; Διαγραφή αμέσως! Πρώτα η πίστη, μετά ο νόμος — ιδίως αν πρόκειται για… 666.

Και η Ζωή; Φωνές, παθιασμένες εκρήξεις… αλλά μόνο όταν υπάρχουν κάμερες

Αν κάποιοι νόμιζαν πως η ειρωνεία δεν μπορεί να ανέβει σε νέα επίπεδα… τότε δεν έχουν δει Ζωή Κωνσταντοπούλου στη Βουλή.

Σε πρόσφατη τοποθέτησή της για το θέμα της ποινικοποίησης της φοιτητικής ιδιότητας, έγινε πυροτέχνημα: «πιστεύουμε στην ανυπακοή, δεν πιστεύουμε στην πειθαρχία», φώναξε, υψώνοντας τη σημαία του φοιτητικού κινήματος σαν ανίκητη δημοκρατική κληρονομιά . Έκλεισε με λόγο που… δεν σέρνει, αλλά κραυγάζει: «Το δίκιο δεν ψιθυρίζει, το δίκιο μιλάει, φωνάζει και θα κερδίσει».

Αυτές οι συγκινήσεις, οι αιχμηρές φράσεις και η θεατρικότητα απέναντι σε ζητήματα τόσο άχρωμα και καθημερινά όπως τα φοιτητικά δικαιώματα, δίνουν άλλη νότα: είναι σαν να βλέπεις μοντέρνο θέατρο στη Βουλή, αντί πολιτική.

Και η υπόλοιπη Βουλή;

Στην «Αριστερή μέση λύση», παραμένουμε στον αέρα του lifestyle activism: φωνές για ίση εκπροσώπηση, διαμαρτυρίες για συμβολικά δικαιώματα, αλλά όλα με hashtag και αισθητική. Γι’ αυτά κάνουμε post, γι’ αυτά φιλτράρουμε – δεν υπάρχουν όμως stories για το καλάθι του σούπερ μάρκετ που μας τσάκισε την τσέπη.

Ο καθρέφτης της κοινωνίας

Αν θεωρούμε όλα τα παραπάνω γελοία, τότε μάλλον ξεχνάμε πως είναι η εικόνα μας. Όλοι εμείς είμαστε που ακούμε για ξυλόλιο και 666, αλλά δεν βγαίνουμε στο δρόμο για το γάλα που έγινε χρυσός. Εμείς φτιάχνουμε stories με ουράνια τόξα, όχι πανό με «φτάνει πια με τις τιμές».

Επίλογος: Η Βουλή του show είναι εδώ… και μας αντανακλά

Η Βουλή δεν έφυγε ποτέ από τη ζωή μας. Είναι εδώ, φορώντας τη μάσκα του σαρκαστικού σουρεαλισμού, δείχνοντας μας τι πραγματικά «θέλουμε». Αν έχουν ξυλόλια, αριθμούς της αποκάλυψης και παραληρηματικούς λόγους, αυτοί οι πολιτικοί απλώς αντανακλούν την απέχθεια μας για την πραγματικότητα.

Έχουμε τη Βουλή που αξίζουμε. Και αν σήμερα μοιάζει περισσότερο με reality show παρά με θεσμικό όργανο, ίσως το πραγματικό ερώτημα δεν είναι πότε θα αλλάξει η Βουλή… αλλά πότε θα αλλάξουμε εμείς.