Πιλοτική Πεζοδρόμηση Λεωφόρου Νίκης: Γιορτή ή γοητευτική παγίδα;

Ως κάτοικος του κέντρου της Θεσσαλονίκης, παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις συζητήσεις γύρω από την πεζοδρόμηση της Λεωφόρου Νίκης, οι οποίες επανέρχονται κάθε τόσο, ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες με την πιλοτική πεζοδρόμησή της για δύο Κυριακές το μήνα.

Μόλις την Κυριακή που μας πέρασε, δύο φίλοι σχολίασαν σε μία φωτογραφία μου από την προσωρινά πεζοδρομημένη Νίκης, πόσο θα ήθελαν να γίνει μόνιμη πεζοδρόμηση…! Η ανάγνωση και μόνο της σκέψης αυτής με τρόμαξε, παρ’ όλο που μόλις είχα απολαύσει την βόλτα μου εκεί.

Το παραλιακό μέτωπο είναι, χωρίς αμφιβολία, το στολίδι της Θεσσαλονίκης και κατανοώ απολύτως τη γοητεία που ασκεί η ιδέα ενός παραλιακού μετώπου απαλλαγμένου από την κίνηση και τον θόρυβο των αυτοκινήτων –ειδικά των εξατμίσεων και των ηχείων/μεγάφωνων –  αφού στην παγίδα της γοητείας αυτής πέφτω θύμα κι εγώ η ίδια σχεδόν κάθε Κυριακή πρωί. Όλοι ονειρευόμαστε έναν όμορφο και ανθρώπινο δημόσιο χώρο, όπου πεζοί και ποδηλάτες μπορούν να απολαμβάνουν τη θέα προς την θάλασσα χωρίς τον φόβο των διερχόμενων αυτοκινήτων.

Ωστόσο, άλλο πράγμα η περιστασιακή πεζοδρόμηση που δίνει έναν χαρακτήρα εορταστικό στο γεγονός κι άλλο η μόνιμη κατάργηση της κυκλοφορίας σε έναν δρόμο νευραλγικής σημασίας που διασυνδέει όλη την πόλη. Η ιδέα να κλείνει η Λεωφόρος Νίκης για λίγες ώρες, συγκεκριμένες ημέρες κάθε μήνα, είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να «γιορτάζει» η πόλη μας τον δημόσιο χώρο, οι μόνιμοι κάτοικοι να απολαμβάνουν τον περίπατο και οι επισκέπτες να αντικρίζουν μια πόλη πιο ανθρώπινη και φιλόξενη κι αυτό φυσικά με σχετικά περιορισμένο αντίκτυπο στη συνολική κυκλοφορία, γιατί όλοι γνωρίζουμε εκ των προτέρων πότε θα ισχύσουν οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις και μπορούμε να προσαρμοστούμε αναλόγως.

Αντίθετα, η ιδέα της μόνιμης πεζοδρόμησης, η οποία – ευτυχώς κατά τη γνώμη μου – δεν φαίνεται να υπάρχει στα – άμεσα τουλάχιστον – σχέδια της δημοτικής αρχής, θεωρώ ότι θα ήταν εξαιρετικά προβληματική και μη ρεαλιστική. Η Θεσσαλονίκη, με την έλλειψη εναλλακτικών οδών, τις παθογένειες στον σχεδιασμό του κυκλοφοριακού χάρτη και τη δραματική έλλειψη χώρων στάθμευσης, δεν μπορεί να «σηκώσει» έναν τεράστιο πεζόδρομο, χάνοντας μία τεράστια κυκλοφοριακή αρτηρία, η οποία εξυπηρετεί χιλιάδες πολίτες καθημερινά – κατοίκους, εργαζομένους και επαγγελματίες. Αν κλείσει μόνιμα, η ήδη κορεσμένη Τσιμισκή και οι γύρω δρόμοι θα βρεθούν σε αδιέξοδο, με τεράστιες καθυστερήσεις και περιττούς εκνευρισμούς.

Ας μην υποτιμούμε τη σημασία της προσβασιμότητας και της καθημερινής εξυπηρέτησης πέφτοντας στην… παγίδα της γοητείας που ασκεί η μικρή αυτή γιορτή που στήνεται στην πόλη με την αφορμή της προσωρινής πεζοδρόμησης. Πολλές φορές τείνουμε να ξεχνάμε ότι ο ζωντανός και φιλόξενος δημόσιος χώρος πρέπει να εξυπηρετεί ή έστω να συμβαδίζει με τις ανάγκες της καθημερινής λειτουργίας μιας πόλης.

Ωραία, λοιπόν, ευχόμαστε και προσδοκούμε την απόλυτη πεζοδρόμηση, όταν χαζεύουμε φωτογραφίες στο ίνσταγκραμ, αλλά μαντέψτε.. το ίνσταγκραμ δεν απεικονίζει πάντα την πραγματικότητα! Ας απολαύσουμε περιοδικές δράσεις που θα μας επιτρέψουν να χαρούμε την παραλιακή, χωρίς να διαλύσουμε την κυκλοφορία. Γιατί η πόλη μας πρέπει να είναι και βιώσιμη και λειτουργική, δηλαδή.. και χρήσιμη και όχι μόνο αρεστή!