Όταν το βήμα της Βουλής γίνεται σκηνή…

Πείτε με οπισθοδρομική, αλλά για μένα το τραγούδι δεν έχει θέση στο βήμα της Βουλής.

Όσο κι αν η πρόθεση ήταν να περάσει ένα μήνυμα – ας υποθέσουμε πως αυτός ήταν ο στόχος – η μέθοδος που επιλέχθηκε με προβληματίζει βαθιά. Διότι το ελληνικό κοινοβούλιο δεν είναι θέατρο, ούτε μουσική σκηνή. Είναι ο κατεξοχήν θεσμικός χώρος της δημοκρατίας. Κι όταν η έκφραση στον χώρο αυτό γίνεται παράσταση, τότε – αργά ή γρήγορα – μετατρέπεται σε καρικατούρα.

Η βουλευτής της Πλεύσης Ελευθερίας δεν διάβασε απλώς στίχους από το βήμα, τραγούδησε. Έδωσε ρυθμό, φωνή και θεατρικότητα, που κατά τη γνώμη μου δεν χρειαζόταν, σε ένα τραγούδι με προφανή κοινωνική χροιά. Και αναρωτιέμαι: αν ο στόχος ήταν πράγματι η ανάδειξη ενός πολιτικοκοινωνικού ζητήματος, γιατί να μην αρκεί η απλή αναφορά στους στίχους ή η ανάλυσή τους; Γιατί να χρειάζεται η επίδειξη ταλέντου; Γιατί να γίνεται η πολιτική πράξη (αν τη θεωρεί ως τέτοια) θέαμα;

Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη κάποιων πολιτικών να ξεχωρίσουν, να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας, να γίνουν viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι η εποχή μας τέτοια, μια εποχή εικόνας, εντυπώσεων και ταχύτητας, όπου πολλές φορές η ουσία θυσιάζεται για λίγα δευτερόλεπτα δημοσιότητας. Όμως σε μια κοινωνία όπου η εμπιστοσύνη στους θεσμούς καταρρέει, δεν θα έπρεπε οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του λαού να είναι οι πρώτοι που θα προστατεύσουν τη σοβαρότητα του χώρου τον οποίο καλούνται να υπηρετήσουν;

Γιατί εδώ δεν μιλάμε μόνο για τη μορφή, αλλά και για το περιεχόμενο. Αν η πρόθεση της βουλευτή ήταν να ασκήσει κριτική στο «θέατρο» της πολιτικής, τότε πώς γίνεται η ίδια να επιστρατεύει μέσα τόσο θεατράλε; Δεν συμμετέχει έτσι – ακόμη κι άθελά της – στην ίδια παράσταση που δήθεν στηλιτεύει;

Η εικόνα μιας βουλευτή να τραγουδά από το βήμα της Βουλής μοιάζει με μια αντιφατική κραυγή. Μια «Μαρία με τα κίτρινα», που, ενώ ο κόσμος γύρω της χάνεται, επιλέγει να το παίξει… πρωταγωνίστρια. Μπορεί να πονάει για τα κακώς κείμενα, αλλά επιλέγει έναν τρόπο έκφρασης που γεννά περισσότερο εντυπώσεις παρά ουσία.

Δεν ξέρω αν την επέλεξε συνειδητά ή ειρωνικά, αλλά η επιλογή του τραγουδιού «Η Κιβωτός» ήταν αποκαλυπτική. Γιατί αν όντως «γεννήθηκε στην Κιβωτό μαζί με τ’ άλλα ζώα», τότε ίσως θυμάται πως η Κιβωτός συμβολίζει την ελπίδα μέσα στο χάος. Όμως η κοινωνία που εκπροσωπεί δεν ζητά πια σωτήρες με μικρόφωνα, αλλά απαντήσεις στα βαθιά «γιατί». Δεν χρειαζόμαστε άλλους σταρ. Χρειαζόμαστε απαντήσεις.

Και ναι, η πολιτική έχει ανάγκη από πάθος! Αλλά έχει ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη από σοβαρότητα. Από πράξεις που εμπνέουν σεβασμό, όχι χειροκρότημα. Από λόγο που ακούγεται κι ας μην τραγουδιέται. Λόγο που ακούγεται δυνατά και καθαρά.