Όταν οι ζωντανοί νομίζουν πως θυμούνται τους νεκρούς, η λήθη «βγαίνει» σε απευθείας μετάδοση

Όσα συνέβησαν εκείνο το βράδυ του Φλεβάρη στα Τέμπη είναι μία ανοιχτή πληγή, που όμως, φαίνεται να αντιμετωπίζεται ως ακόμα μία υπόθεση στα πρωτοσέλιδα.

Όσο περνούν οι μήνες, η δημόσια συζήτηση μοιάζει να ξεστρατίζει και η τραγωδία που κόστισε τη ζωή 57 ανθρώπων, τραυμάτισε τους επιζώντες και βύθισε στο πένθος δεκάδες οικογένειες, έχει καταντήσει να συζητιέται πιο πολύ σαν αστυνομική σειρά με νέα επεισόδια. Λες και η ουσία βρίσκεται στο να «εξιχνιάσουμε» το έγκλημα.

Αντί να «στεκόμαστε» στην ανθρώπινη απώλεια και να ψάχνουμε ή να δημιουργούμε τρόπους ώστε πράγματι να μην συμβεί ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο, το δημόσιο ενδιαφέρον φαίνεται μάλλον να γοητεύεται από μακάβριες λεπτομέρειες: εκταφές, τοξικολογικές εξετάσεις, δίκες «επί πτωμάτων».

Από την άλλη, οι αστείρευτες πολιτικές δηλώσεις ρίχνουν λάδι σε μία ήδη φλεγόμενη κοινωνία. Φράσεις που έγιναν viral, που πέρασαν από δελτία ειδήσεων και timelines, ουδέποτε όμως για να φωτίσουν την ουσία, παρά μόνο για να μετατρέψουν το δράμα σε ατακαδόρικη μονομαχία. Για τις εντυπώσεις.

Για αυτές τις εντυπώσεις – με αυτές τις εντυπώσεις χαθήκαμε σε ένα επικοινωνιακό κουρνιαχτό. Όλοι έχουμε χαθεί. Ως κοινωνία. Ως μέλη της ίδιας Πολιτείας. Μίας Πολιτείας που επιλέγει να αναλώνεται σε βαρύγδουπα τσιτάτα που απλώς σκάνε σαν κούφια πυροτεχνήματα, και στο τέλος, ακόμη κανείς δεν γνωρίζει γιατί 57 άνθρωποι χάθηκαν και ακόμα δεκάδες τραυματίστηκαν ανεπανόρθωτα.

Σαγηνευτήκαμε από τον «θόρυβο» των «καυτών» σχολίων και μείναμε να παρακολουθούμε ένα σκοτεινό reality… Ποιος είπε τι, ποιος θίχτηκε ή ποιος είχε την πιο αιχμηρή φράση που «έπαιξε» περισσότερο το πρωί της επόμενης μέρας.

Και αυτό ονομάζεται λήθη: Νομίζουμε ότι θυμόμαστε τους νεκρούς και ξεχνάμε να προστατεύσουμε τους ζωντανούς. Όλα αυτά για τα Τέμπη, μέχρι η επόμενη τραγωδία να «βγει» σε απευθείας μετάδοση.