Οι μικροί βαρέθηκαν να αντιμετωπίζονται σαν θηράματα 

Κατακλύστηκε η επικαιρότητα από την υπόθεση Βουγιουκλάκη. Ο κατηγορούμενος φέρεται να έστηνε κομπίνες ώστε να αρπάζει χρήματα από αφελείς, ειδικά αφελείς θαμώνες καζίνο. Αφελείς με μπόλικα μετρητά, λίρες, μέχρι και ράβδους χρυσού.

Λίγες μέρες πριν η ΑΑΔΕ είχε δημοσιοποιήσει την πληροφορία ότι το 2024 οι ελεύθεροι επαγγελματίες είχαν κατά 50% δηλώσει μέσα μηνιαία εισοδήματα 305 ευρώ, γενικά πολύ λιγότερα από τους μισθωτούς. Όπως καταλαβαίνετε, σε έναν τόπο όπου στατιστικά επικρατεί ανέχεια, ορισμένοι έχουν τόσο χρήμα διαθέσιμο ώστε να τους το τρώνε με άνεση διάφορα λαμόγια. Αντίφαση; Όχι.

Βλέπετε, στην Ελλάδα του 2025 η πλειοψηφία όντως δυσκολεύεται, και δυσκολεύεται πολύ. Ένα ποσοστό γύρω στο 30% τα βολεύει ικανοποιητικά, και μια πολύ μικρή μερίδα διάγει πολυτελέστατο βίο. Πιο πολυτελή ακόμη κι από την εποχή της αστακομακαρονάδας. Η ανισότητα έχει χτυπήσει κόκκινο.

Δεν είναι μόνο τα πανάκριβα αυτοκίνητα και σπίτια, αυτά υπήρχαν πάντα. Πλέον βλέπουμε στοιχεία διαβίωσης από παλιές ελληνικές ταινίες, δηλαδή από τις δεκαετίες αμέσως μετά τον ολέθριο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο: πολυάριθμο υπηρετικό προσωπικό, σωφέρ, σωματοφύλακες, κι ένα κάρο ακριβοπληρωμένους επαγγελματίες του ευ ζειν, με αποστολή να παρέχουν υψηλότατη ποιότητα ζωής στους έχοντες.

Ομολογουμένως οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους βγάζουν τα λεφτά τους με πραγματική δουλειά. Απλώς συμβαίνει να είναι οι ευνοημένοι της οικονομικής κρίσης, αφού κάθε κρίση ανέκαθεν γεννούσε και ευκαιρίες· όταν πέφτουν μισθοί και αξίες περιουσιακών στοιχείων, κεφαλαιούχοι με εξωστρεφείς δραστηριότητες ή με εμπλοκή στην εσωτερική διάθεση βασικών αγαθών είθισται να βγαίνουν ωφελημένοι. C’est la vie, που λέει κι ο πρωθυπουργός.

Ωστόσο, όπως προανέφερα, οι συγκεκριμένοι Έλληνες είναι λιγοστοί, και δυστυχώς οι πιο μεγάλοι ανάμεσα τους σε σημαντικό βαθμό πλουτίζουν χάρη στο υπερσυγκεντρωτικό κράτος.

Όπως συχνά γράφεται και λέγεται, η Ελλάδα ποτέ δεν εφάρμοζε αποκεντρωμένα μοντέλα διοίκησης. Με αφορμή την κρίση ο συγκεντρωτισμός αρμοδιοτήτων εντάθηκε, και πλέον το πράγμα αρχίζει να φτάνει σε προβληματικά επίπεδα χάρη στην ψηφιοποίηση. Στην πατρίδα μας έχουμε την τιμή να πρωτοπορούμε στον real time ηλεκτρονικό έλεγχο των συναλλαγών. Ελάχιστα κράτη μπορούν να γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή πόσα τιμολόγια και αποδείξεις έχουν εκδοθεί, και τι αγαθά διακινούνται. Εφόσον το σύστημα λειτουργεί όπως προβλέπεται, λογικά θα καταστεί σπάνια η καταφυγή σε βραχυχρόνιο δανεισμό του προϋπολογισμού. Καλό; Για τους πολλούς, αδιάφορο. Για τους πολλούς, σημαντικό είναι να δυναμώσουν οι δουλειές τους, μα δε το βλέπουν.

Μετά τη θεαματική μείωση της φοροδιαφυγής, το ΥΠΟΙΚ τώρα βγάζει το λάδι από τους μικρούς, όμως δεν φαίνεται να το συνειδητοποιεί. Αντίθετα, φαίνεται να διακατέχεται ακόμη από τη… μαφιόζικη λογική της μνημονιακής περιόδου, όταν οι μικρομεσαίοι οδηγούνταν μαζικά σε οικονομική καταστροφή βάσει της ηλίθιας πεποίθησης ότι είχαν ντανιασμένα αμύθητα πλούτη. Πλούτη τάχα αφορολόγητα, που θα έπρεπε να παρθούν για να μη θίγει ο πλαδαρός κρατικός μηχανισμός. Σαμαράς, Βενιζέλος και Τσίπρας υπηρέτησαν πιστά την παραπάνω λογική, ικανοποιώντας τις βορειοευρωπαϊκές απαιτήσεις για συλλογική τιμωρία των… αμαρτωλών Ελλήνων. Βέβαια κάτι ΟΠΕΚΕΠΕ τους ξέφυγαν, εκεί η ψηφιοποίηση δεν δούλεψε σωστά.

Οι μικροί είτε καταγράφονται σαν ελεύθεροι επαγγελματίες ενώ στην πραγματικότητα είναι μισθωτοί με μπλοκάκι, είτε όντως φοροδιαφευγουν επειδή σε μεγάλο ποσοστό ασκούν επιχειρηματικότητα ανάγκης, από την οποία αποκομίζουν τα στοιχειώδη· φοροδιαφευγουν για να συμπληρώσουν το οικογενειακό τους εισόδημα όταν δεν μπορούν να εξελιχθούν και παραμένουν εγκλωβισμένοι. Πέραν όμως αυτού, τα “μαύρα” τους πάλι φορολογούνται διά της υψηλής έμμεσης φορολογίας των πάντων (η χώρα μας είναι πρωταθλήτρια εσόδων από έμμεσους φόρους). Κι όσοι από αυτούς ξεπερισσεύουν κάτι, πάλι μέσα στη χώρα το διαθέτουν, σαν κατανάλωση ή σαν επένδυση. Οι μικροί λίγο απολαμβάνουν τα ειδικά προνόμια της παγκοσμιοποίησης. Όλοι τους θέλουν να μεγαλώσουν και να γίνουν εργοδότες με αρκετό προσωπικό, μα δεν τα καταφέρνουν. Το γιατί δεν τα καταφέρνουν δεν συζητείται ποτέ. Η χώρα πάσχει από υπερβολικά μικρό αριθμό μεσαίων επιχειρήσεων επειδή οι μικρές και πολύ μικρές δεν μπορούν να σπάσουν τη “γυάλινη οροφή”

Αντί να τσακίζουν το λιγοστό ηθικό όσων εξακολουθούν να βγάζουν με το ζόρι τον μήνα, οι αρμόδιοι ας στραφούν στους μεγάλους για τη σοβαρη φοροδιαφυγή. Στους μεγάλους που κατέχουν δεσπόζουσα θέση σε κάθε αγορά όπου δραστηριοποιούνται· στους μεγάλους που δεν αντιμετωπίζουν δυσκολίες χρηματοδότησης από τράπεζες, χρηματιστήριο, ΕΣΠΑ και Ταμείο Ανάκαμψης (ίσα ίσα ευνοούνται περαιτέρω από τις προπληρωμές των κρατικών χρεών)· στους μεγάλους που δε δυσκολεύονται να εφαρμόζουν το εξαντλητικό κανονιστικό πλαίσιο στη βιομηχανική και ενεργειακή παραγωγή· στους μεγάλους που αντέχουν άνετα τα κόστη διαφήμισης και τήρησης υψηλών αποθεμάτων· στους μεγάλους που προτιμούν να εισάγουν φθηνούς εργαζόμενους αντί των… ακριβών ντόπιων (άσχετα αν βρισκόμαστε μόλις πάνω από τον πάτο της ΕΕ)· στους μεγάλους που μονοπωλούν τις αναθέσεις και τις προμήθειες του Δημοσίου, βάσει προδιαγραφών συνήθως γραμμένων στην πρωτεύουσα· στους μεγάλους που ποτέ δεν εμφανίζουν υψηλά κέρδη και εισοδήματα, χάρη σε ραφιναρισμένα δίκτυα τριγωνικών συναλλαγών · στους μεγάλους, που παρά την απροκάλυπτη ευνοϊκή μεταχείριση δεν έχουν βελτιώσει τους δείκτες παραγωγικότητας της εθνικής οικονομίας.

Ας το ξαναπούμε λοιπόν. Σήμερα ακολουθείται ένα μοντέλο εποχής Σημίτη, σύμφωνα με το οποίο το χρήμα μαζεύεται με… σαφάρι και κατόπιν αναδιανέμεται μέσω του κράτους υπό μορφή μισθών, συντάξεων, μεγάλων αναθέσεων και επιδομάτων. Είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να εδραιωθεί ανάκαμψη μέσα από το μοντέλο τούτο. Το μόνο που εδραιώνεται είναι ένας φαύλος κύκλος παραίτησης και απαξίωσης. Η -κατ’ όνομα- ορθόδοξη οικονομική πολιτική δεν είναι ορθή. Είναι μακροπρόθεσμα καταστροφική. Το οικονομικό επιτελείο θα βγει επιτέλους από τη γυάλα του; Το ζήτημα δεν είναι ακαδημαϊκό, δεν είναι κομματικό, είναι εθνικό και επείγον.