Η κατάντια του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου

Ακόμη ένα θερινό μεταγραφικό παράθυρο άνοιξε και επίσημα πριν λίγες μέρες σε επαγγελματικό και ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.

Βλέπουμε ήδη πολλές ομάδες να προχωρούν στο σχεδιασμό των ρόστερ της επόμενης χρονιάς. Ωστόσο, αυτό που κάνει εντύπωση είναι οι πολλές αλλαγές που παρατηρούνται σε ερασιτεχνικά σωματεία για ακόμη μία μεταγραφική περίοδο.

Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια οι ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές δεν είναι και… τόσο ερασιτέχνες, αλλά οδεύουν ολοταχώς προς το να θεωρούνται επαγγελματίες. Επαγγελματίες όχι ως προς την ποιότητα, το επίπεδο και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αγωνίζονται, αλλά ως προς το γεγονός ότι οι περισσότεροι εξ’ αυτών ζητούν 2,3,4,5 «χιλιάρικα» τον χρόνο και… πάει λέγοντας, προκειμένου να πουν στους προέδρους των ομάδων το πολυπόθητο για εκείνους «ναι». Παρατηρούμε ποδοσφαιριστές-«γυρολόγους» που κάθε χρόνο μετακομίζουν… όπου υπάρχει «χρήμα».

Ακόμη και στις χαμηλότερες κατηγορίες της χώρας, υπάρχουν πολλοί που ζητούν αμοιβή για να αγωνιστούν, σαν να το κάνουν από… υποχρέωση και όχι από χόμπι. Το βαθύτερο νόημα βέβαια είναι πως όσο υπάρχουν αυτοί που τα δίνουν, θα υπάρχουν και αυτοί που θα τα παίρνουν.

Όλοι μιλούν για το σύγχρονο ποδόσφαιρο και την μαγεία που έχει χαθεί. Εδώ τείνει να χαθεί – για να μη πω πως ήδη χάθηκε – το απαράμιλλο στοιχείο της γνησιότητας και του ντόπιου στοιχείου ακόμη και στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Παιδιά του «χωριού» αφήνουν τις ομάδες της περιοχής τους για να παίξουν σε άλλο σύλλογο για 1-2-3 «χιλιάρικα» για όλο το χρόνο, χωρίς κατά βάθος η αιτία να είναι η οικονομική τους βιωσιμότητα.

Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο υπάρχει ή πρέπει να υπάρχει για να είναι «προθάλαμος» του επαγγελματικού. Για να παίρνουν ευκαιρίες τα μικρά παιδιά, τα οποία δίπλα σε μεγαλύτερους πιο έμπειρους θα πάρουν κάποια «μαθήματα» και αν έχουν το ταλέντο θα προχωρήσουν. Επίσης, το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο είναι και το χόμπι όσων δεν κατάφεραν ή δεν ήθελαν να γίνουν επαγγελματίες. αλλά επιθυμούσαν κάθε Κυριακή να «μυρίζουν χορτάρι», να κυλιούνται στις λάσπες και να παίζουν για τον εαυτό τους και την ομάδα της οποίας φορούν τη φανέλα και όχι για τα «φραγκοδίφραγκα» που θα πάρουν, μόνο και μόνο για την «λεζάντα» ότι είναι αμειβόμενοι ποδοσφαιριστές.

Σε αγώνες των μεγαλύτερων κατηγοριών των ΕΠΣ, όλο και λιγότερα νέα παιδιά δίνουν το «παρών». Υπάρχει στις περισσότερες περιπτώσεις η αντίληψη πως θα αγωνίζονται αυτοί που… πληρώνονται, μπας και… δικαιολογήσουν τα χρήματα που τους δίνονται.

Βλέπουμε κάθε χρόνο σωματεία να σκορπούν ασύστολα χρήματα για μεταγραφές-«βόμβες» και μόλις ο πρόεδρος… βαρεθεί και αφήσει την ομάδα, τότε αυτή διαλύεται, ειδικότερα αν παρατηρήσουμε ομάδες της επαρχίας.

Ποιο είναι το νόημα του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου λοιπόν; Να βγάζουν το… άχτι τους πρόεδροι και ποδοσφαιριστές που δεν έφτασαν ψηλά ή να παίζουν νέα παιδιά (ή και μεγαλύτερα που κάνουν το χόμπι τους) και όλα τα χωριά, οι οικισμοί, οι κωμοπόλεις κλπ. να έχουν τη δική τους ομάδα; Στη Θεσσαλονίκη μπορεί ακόμη και τα μισά χωριά να μην έχουν πλέον ενεργό ποδοσφαιρικό σύλλογο. Αν «ζυγίσουμε» όλους τους παράγοντες που αναφέρθηκαν παραπάνω, ίσως γίνει κατανοητός και ο λόγος αυτού του φαινομένου.

Ναι να δίνονται χρήματα. Αλλά εκεί που πρέπει. Να δίνονται χρήματα για να παρέχονται στους ποδοσφαιριστές όσο το δυνατόν καλύτερες ανέσεις, ένα νερό, ένα φρούτο σε κάθε προπόνηση, υλικοτεχνικός εξοπλισμός για τους προπονητές, ένα οικογενειακό τραπέζι στην αρχή και το τέλος της σεζόν, να καλύπτονται φυσικοθεραπείες και τραυματισμοί (κάτι που δυστυχώς δεν είναι αυτονόητο) κ.ά.

Και ναι κάποιοι σύλλογοι να προσφέρουν χρήματα και σε παίκτες. Να το κάνουν ωστόσο γιατί έχουν τη φιλοδοξία να ανέβουν στις επαγγελματικές κατηγορίες και να συμμετάσχουν σε αυτές και όχι αν ανέβουν και ξανά πέσουν ή αν δεν πάρουν την άνοδο να… απογοητευτούν και έτσι να διαλύονται σύλλογοι. Όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια, ομάδες που παίρνουν πρωταθλήματα και ανόδους στη Γ’ Εθνική δεν δηλώνουν συμμετοχή και μερικές εξ’ αυτών «εξαφανίζονται». Ποιος είναι λοιπόν ο λόγος να δαπανώνται 80-90-100 χιλιάδες ευρώ – και περισσότερα σε πολλές περιπτώσεις –  και στη συνέχεια να μην παίρνουν το «εισιτήριο» που κέρδισαν εντός των τεσσάρων γραμμών;