Η εκεχειρία-βιτρίνα και η αβάσταχτη υποκρισία της Δύσης

Τα φώτα άναψαν, τα μικρόφωνα άνοιξαν, και οι κάμερες έτρεξαν να καταγράψουν τα χαμόγελα των «ειρηνοποιών».

Μια ακόμα «ιστορική» εκεχειρία ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Χαμάς, μια ακόμα στιγμή που οι πολιτικοί της Δύσης χειροκροτούν μεταξύ τους για μια επιτυχία που υπάρχει μόνο στα δελτία Τύπου.

Και όμως, πίσω από τις λέξεις και τα φλας, πίσω από τις υπογραφές και τις δηλώσεις, κρύβεται η ίδια αμετακίνητη πραγματικότητα: όσο η Παλαιστίνη παραμένει λαός χωρίς πατρίδα, όσο παραμένει στο περιθώριο ενός παγκόσμιου χάρτη που τη θεωρεί «πρόβλημα» και όχι έθνος, καμία εκεχειρία δεν μπορεί να είναι ουσιαστική.

Η ειρήνη δεν είναι φωτογραφία. Είναι ισότητα. Και χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς αναγνώριση, χωρίς πολιτική βούληση να τερματιστεί μια κατοχή δεκαετιών, κάθε «παύση πυρός» είναι απλώς μια ανάσα πριν το επόμενο κύμα βίας. Οι ηγέτες μιλούν για «ισορροπία», για «διαπραγματεύσεις», για «δύο κράτη». Όμως τα τανκς δεν κάνουν παύση, οι εποικισμοί δεν σταματούν, και τα παιδιά στη Γάζα συνεχίζουν να μαθαίνουν την έννοια της ζωής μέσα από τα συντρίμμια.

Η διεθνής κοινότητα, με την επιλεκτική της ευαισθησία και τη βολική της τύφλωση, στήνει ένα επικοινωνιακό πανηγύρι κάθε φορά που «ηρεμούν τα πράγματα» — λες και η ηρεμία ενός λαού μπορεί να μετρηθεί σε 24ωρα χωρίς βομβαρδισμούς. Είναι η πιο ωμή μορφή υποκρισίας: να συγχαίρεις τον εαυτό σου για την ειρήνη, ενώ κρατάς σιωπηλά το χέρι εκείνου που τη ματαιώνει.

Ο Τραμπ, τα Νόμπελ και η παρωδία της διεθνούς πολιτικής`

Κι ενώ ο κόσμος καίγεται, η δημόσια συζήτηση βρίσκει χρόνο να αναλύει — σχεδόν εμμονικά — τη στάση του Ντόναλντ Τραμπ. Ο άνθρωπος που θεώρησε ότι αξίζει Νόμπελ Ειρήνης επειδή υπέγραψε συμφωνίες δημοσίων σχέσεων στη Μέση Ανατολή, δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε την ίδια του τη χώρα. Επικαλέστηκε «νόμο και τάξη» μέσα από το χάος που ο ίδιος γέννησε, κήρυξε «νίκες» σε διαπραγματεύσεις που ποτέ δεν έγιναν, μίλησε για ειρήνη ενώ έσπερνε το μίσος.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο Τραμπ. Είναι το ότι ένα μεγάλο κομμάτι της διεθνούς σκηνής συνεχίζει να παίρνει στα σοβαρά αυτού του είδους τους «ηγέτες», που αντιμετωπίζουν την ειρήνη ως branding και την ανθρώπινη τραγωδία ως επικοινωνιακή ευκαιρία.

Η εκεχειρία δεν είναι πανηγύρι. Δεν είναι ρεπορτάζ, δεν είναι πεδίο για βραβεία ή πολιτικά παιχνίδια. Όσο η Παλαιστίνη μένει λαός χωρίς δικαιώματα και χωρίς φωνή, κανένα χαρτί, καμία χειραψία και κανένα χαμόγελο δεν μπορεί να ονομαστεί ειρήνη.