Γιώργος Τσίπρας: Ο Ξάδερφος Που Ποτέ Δεν Ζήτησες (Αλλά Έμεινε 10 Χρόνια)

Δευτέρα πρωί. Φτάνω στο γραφείο με διάθεση. Ένα Σαββατοκύριακο γεμάτο βόλτες, καφέδες, και την ψευδαίσθηση ότι όλα βαίνουν καλώς. Κάθομαι, ανοίγω laptop, φοράω ακουστικά, συνδέομαι στο Spotify. Ώρα για λίγο podcast, λίγη χαλαρότητα πριν με καταπιεί η εβδομάδα.

Και τότε… ειδοποίηση στην οθόνη: «Αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ ο Γιώργης ο Τσίπρας.» Παγώνω. Σηκώνω βλέμμα. Κοιτάζω τον τοίχο. Σηκώνομαι. Πηγαίνω στο παράθυρο. Ακουμπάω το χέρι στο τζάμι και σκέφτομαι: «Τελικά… όλα τελειώνουν κάποτε. Ακόμα κι αυτά που δεν άρχισαν ποτέ.»

Γιατί ο Γιώργος Τσίπρας ήταν πάντα εκεί, με τον τρόπο που είναι πάντα εκεί η σκόνη πίσω από το ψυγείο. Δεν σε ενοχλεί. Δεν τη βλέπεις. Αλλά αν κάποιος σου πει “την καθάρισα”, νιώθεις ένα ανεξήγητο κενό. Κι όμως, ο Γιώργος ήταν εκεί. Ήσυχος. Υπομονετικός. Με στόχο. Όχι απαραίτητα πολιτικό, αλλά σίγουρα στόχο να μην ενοχλήσει κανέναν, μην τον διώξουν.

Ορίστε λοιπόν 5+1 αστείες στιγμές του, για να τον αποχαιρετήσουμε όπως του αξίζει: με αυτό το μείγμα αμηχανίας και νευρικού γέλιου που πάντα προκαλούσε.

1. Όταν ανακάλυψε ότι δεν είναι “ο ξάδερφος”

Από την πρώτη στιγμή προσπαθούσε να μας πείσει ότι δεν είναι απλώς ο ξάδερφος του Αλέξη. Ότι έχει δική του πορεία. Δική του σκέψη. Δική του φωνή. Κι όμως, κάθε φορά που έπαιρνε τον λόγο στη Βουλή, ακουγόταν σαν να έχει κατεβάσει speech template απ’ τον server του Μαξίμου. Μιλούσε με το ίδιο ύφος, μόνο χωρίς το χάρισμα. Σαν low-cost έκδοση του Αλέξη. Ο Τσίπρας Free Trial.

2. Όταν στην ήττα του 2019 εξήγησε με απόλυτη σοβαρότητα ότι… χάσαμε λάθος

«Δεν καταφέραμε να εξηγήσουμε σωστά την ήττα μας», δήλωσε. Δηλαδή, χάσατε… επειδή δεν επικοινωνήσατε καλά ότι χάσατε. Είναι σαν να τρως 5 γκολ και να λες ότι φταις γιατί δεν φώναζες “όφσαϊν”. Ο μοναδικός πολιτικός που αντιμετώπισε το εκλογικό στραπάτσο σαν θέμα… PowerPoint παρουσίασης.

3. Το συναίσθημα του… χειρουργικού ρομπότ

Κάθε φορά που μιλούσε για κρίση, πολιτική, οικονομία, Βενεζουέλα, πόλεμο ή βροχή, είχε το ίδιο ύφος: αυτό του υπαλλήλου ΔΕΗ που μόλις σου εξηγεί πώς χάνεις την έκπτωση συνέπειας. Ήταν ο μόνος πολιτικός που μπορούσε να πει «κινδυνεύει η δημοκρατία» και να νομίζεις ότι σου κάνει ανάγνωση από το manual του κλιματιστικού.

4. Το “Μας έφτυσαν, δεν βρέχει” — η απογείωση του ξαδερφικού σουρεαλισμού

Μετά τη συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ το 2023, ο Γιώργος Τσίπρας δεν μάσησε τα λόγια του. Δεν είπε “χάσαμε”, ούτε “στέλνουμε μήνυμα ανασύνταξης”. Όχι. Είπε την αλήθεια. Ή μάλλον, την “Άβολη Αλήθεια”™: «Μας έφτυσαν, δεν βρέχει.» Μια φράση που θα έπρεπε να μπει σε κορνίζα έξω από κάθε πολιτικό γραφείο που έπαιξε με τα νεύρα των ψηφοφόρων και ξαφνιάστηκε όταν πήρε το εκλογικό γιαούρτι στο πρόσωπο. Προσπερνάς το φτύσιμο, αλλά όχι το μεγαλείο του σουρεαλισμού. Μας έφτυσαν. Το λέει. Το αποδέχεται. Και συνεχίζει σαν να είπε “έπεσε λίγο λασπόνερο”.

5. Το ΠΑΣΟΚικό DNA που ξέχασαν να κρύψουν

Η πιο cult στιγμή του ήταν η παθητική του εμμονή να υπερασπιστεί τον ΣΥΡΙΖΑ λες και μιλούσε για το ιερό δισκοπότηρο του αριστερού ήθους. Μόνο που ενώ μιλούσε για «το κόμμα των αγώνων», δίπλα του παρελάυναν καταδικασμένοι υπουργοί, Ζωή Κωνσταντοπούλου και σπόνσορες από τις Πλατείες του 2011. Ο άνθρωπος δεν άλλαζε αφήγημα ούτε με πέντε πολιτικές ήττες στη σειρά. Ήταν η πολιτική εκδοχή του τύπου που στο γάμο σου φωνάζει “και στα δικά μας” χωρίς να έχει σχέση.

+1. Η παραίτηση – πιο άοσμη και από ρεπόρτερ της ΕΡΤ

Και μετά… παραιτήθηκε. Χωρίς θόρυβο. Χωρίς φωνή. Σαν να έκλεισε καρτέλα στο δημόσιο και έφυγε. Δεν τόλμησε. Δεν ανατινάχτηκε. Δεν έκραξε. Απλώς εξαερώθηκε. Ένα delete στο κομματικό Excel. Ένα “αντικαθίσταται” στο Zoom του Πολιτικού Συμβουλίου. Ο Γιώργος Τσίπρας ήταν κάτι σαν τα άδεια γραμματόσημα στο κουτί: μπορεί να είχαν περάσει από τα χέρια σου, αλλά ποτέ δεν τα πρόσεξες. Ήταν πάντα εκεί, όχι για να πει κάτι συγκλονιστικό, αλλά για να υπάρχει. Και τελικά, παραιτήθηκε με τον ίδιο τρόπο που πορεύτηκε στην πολιτική: χωρίς κανείς να συγκινηθεί ιδιαίτερα.

Γιώργο, αν μας διαβάζεις, καλή συνέχεια. Εκτός αν η συνέχεια είναι comeback. Εκεί… θα γράψουμε ξανά.