Δικαιοσύνη με δύο μέτρα και δύο σταθμά
«Ένοχη» είναι μία Δικαιοσύνη «τυφλή» από το ένα μόνο μάτι που ξεχνά ποιος δολοφόνησε τον Φύσσα αλλά όχι ποιος αμφισβήτησε το σύστημα.
Σοφία Πρώιου
Η Ελλάδα που φοβάται τους Ρωμανούς αλλά συγχωρεί τους Μιχαλολιάκους είναι η ίδια που παριστάνει πως πολεμά τον φασισμό ενώ του στρώνει ξανά το χαλί.
Η αποφυλάκιση του Νίκου Μιχαλολιάκου δεν είναι απλώς μία είδηση αλλά ένα σήμα κινδύνου για μία Δικαιοσύνη που δεν προστατεύει, συμβιβάζεται.
Είναι μάλλον ένα ηχηρό χαστούκι στη συλλογική μνήμη και στο αίσθημα δικαίου.
Ο καταδικασμένος ηγέτης μίας εγκληματικής οργάνωσης που αιματοκύλισε δρόμους και γειτονιές, ο άνθρωπος που βαρύνεται με την πολιτική καθοδήγηση της Χρυσής Αυγής, που οδήγησε σε δολοφονίες, ξυλοδαρμούς και τρομοκρατία βγαίνει από την φυλακή επικαλούμενος λόγους υγείας.
Και αυτή είναι μία ακόμα απόδειξη ότι ζούμε σε ένα κράτος δικαίου δύο ταχυτήτων.
Αυτήν την ώρα, πώς θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε έναν Νίκο από την αντίπερα όχθη του Μιχαλολιάκου; Ο Νίκος Ρωμανός, ένας νεαρός που δεν σήκωσε χέρι ενάντια σε άνθρωπο, αλλά σήκωσε τη γροθιά του σε ένα σύστημα που δολοφονεί, και ναι, εξέφρασε την πολιτική του διαμαρτυρία με βία, πληρώνει ακόμα ακριβά.
Κι όμως, ο Νίκος Ρωμανός έκανε 31 μέρες απεργία πείνας και κάποιες ώρες απεργία δίψας διεκδικώντας το αυτονόητο δικαίωμα στη μόρφωση και ήταν η ίδια Δικαιοσύνη που τον άφησε να λιώνει στο κελί.
Ο ένας τη γλίτωσε με ένα αίτημα, ο άλλος κλήθηκε να αγωνιστεί για να του αναγνωριστούν ακόμα και τα στοιχειώδη δικαιώματα του.
Δεν είναι απλώς μία νομική απόφαση. Είναι μία πολιτική επιλογή που στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα ότι ο φασισμός μπορεί να περιμένει λίγα χρόνια και να ξανά κυκλοφορήσει ελεύθερος, αλλά η αμφισβήτηση του συστήματος τιμωρείται μέχρι τέλους.
Η επίκληση της υγείας, που για τους Μιχαλολιάκους γίνεται γέφυρα προς την ελευθερία, για τους Ρωμανούς μετατρέπεται σε όπλο πειθαναγκασμού.
Η ισότητα, λοιπόν, στον νόμο γίνεται ανέκδοτο όταν οι ηθικοί αυτουργοί δολοφόνων επιστρέφουν στα σπίτια τους και οι πολιτικοί κρατούμενοι χρειάζονται αγώνες για τα αυτονόητα.
Η μνήμη του Παύλου Φύσσα, του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, των χιλιάδων που χτυπήθηκαν από τάγματα εφόδου, σίγουρα αξίζουν κάτι καλύτερο από αυτόν τον εμπαιγμό.
Η κοινωνία δεν πρέπει να συνηθίσει αυτή τη στρέβλωση. Γιατί κάθε φορά που αφήνονται ελεύθεροι οι καθοδηγητές του μίσους, ο κίνδυνος να ξανά ζήσουμε το ίδιο σκοτάδι μεγαλώνει. Και τότε, δεν θα μπορούμε να πούμε ότι δεν προειδοποιηθήκαμε.
Και αυτή τη φορά, η ιστορία δεν θα μας συγχωρήσει.
Δεν τον σκότωσαν για τις ιδέες του – Τον σκότωσαν οι ιδέες του (ΦΩΤΟ)