Απ’ τη Μηχανιώνα στην Αριστοτέλους σε χρόνο…Κατερίνης – Η “συμπρωτεύουσα” σε συγκοινωνιακό…κώμα

Η Θεσσαλονίκη θα μπορούσε να γίνει όντως η «πρωτεύουσα των Βαλκανίων», όπως διατείνονται πολιτικοί ένθεν κακείθεν, αλλά παρέλυσε εξαιτίας μίας μπόρας!

Εμείς που ζούμε στην ανατολική Θεσσαλονίκη, δεν διστάζουμε να βγούμε έξω τον χειμώνα γιατί πέφτει η διάθεσή μας από τη συννεφιά ή την υγρασία, αλλά διστάζουμε να βγούμε έξω γιατί δεν έχουμε που να πάμε! Κυριολεκτικά.

Είτε έχεις δικό σου όχημα είτε «μοιράζεσαι» την απίστευτα χαώδη συγκοινωνία που σου προσφέρουν οι φορείς, τα προβλήματα είναι ουκ ολίγα και κάπως έτσι διαψεύδεται το αφήγημα ότι αυτή η πόλη είναι μία ανερχόμενη μητρόπολη και ότι μπαίνει σε μία νέα εποχή με το μετρό και τα μεγάλα έργα.

Όσο και αν με λυπεί, η πόλη συνεχίζει να βουλιάζει – κυριολεκτικά και μεταφορικά – ακόμα και με τα πρωτοβρόχια!

Μία μπόρα χρειάστηκε και σε λίγο θα αναγκαζόμασταν να δηλώσουμε ασθένεια στις δουλειές μας, γιατί απλά φάνηκε ακατόρθωτο να κινηθούν τα οχήματα στους δρόμους. Μία καθημερινή διαδρομή ξαφνικά διπλασιάστηκε, οι δρόμοι έγιναν απροσπέλαστοι, η κίνηση θύμισε σκηνικό μαζικής εγκατάλειψης της πόλης και τα λεωφορεία σχεδόν εξαφανίστηκαν! Τα όποια δρομολόγια υπάρχουν σε κάθε ψιλόβροχο ή καταιγίδα αραιώνει με τους πολίτες να στριμώχνονται βρεγμένοι και ταλαιπωρημένοι σε στάσεις, ψάχνοντας υπόστεγο να προστατευτούν.

Όχι ότι δεν βρέχει και μέσα στα λεωφορεία… Αυτή είναι μία άλλη πληγή. Μόλις χθες μπροστά στα μάτια μου μία κοπέλα γλίστρησε στα νερά που βρίσκονταν στο πάτωμα του λεωφορείου, σε ένα κλασσικό απότομο φρενάρισμα, με αποτέλεσμα να πέσει πρώτα πάνω σε άλλους δύο ή τρεις επιβάτες για να καταλήξει και η ίδια στο πάτωμα.

Και εκεί σκέφτεσαι: Τι ντροπή. Τι ντροπή που «χτίζουμε» τη Θεσσαλονίκη του αύριο πάνω σε πλημμυρισμένους δρόμους και ανύπαρκτες συγκοινωνίες. Τι ντροπή που οι κάτοικοι των προαστίων νιώθουν εντελώς αποκομμένοι. Τι ντροπή που αντί για κόμβο ανάπτυξης, τον μόνο «κόμβο» που θυμίζουμε είναι αυτόν του απόλυτου χάους.