Ανάπλαση ΔΕΘ: Όταν η λογική φεύγει και μένει το τσιμέντο

Κάπου ανάμεσα σε ανακοινώσεις, παλινωδίες και σπασμωδικά «οράματα», η Θεσσαλονίκη απέδειξε άλλη μια φορά ότι το πρόβλημα της δεν είναι η έλλειψη σχεδίου – είναι η έλλειψη λογικής.

Μέχρι προχθές, ο πρόεδρος της ΔΕΘ, Τάσος Τζήκας, δήλωνε με στόμφο πως:

«Ή θα γίνει αυτή η ανάπλαση ή δεν θα γίνει τίποτα».

Κι όμως, την επόμενη μέρα, σε μια από τις πιο εντυπωσιακές πολιτικοτεχνοκρατικές κωλοτούμπες της χρονιάς (που λέγεται πως του εξασφάλισε, έστω και προσωρινά, τη θέση του στη ΔΕΘ), εμφανίζεται να λέει:

«Αφαιρούμε το επιχειρηματικό κέντρο και το ξενοδοχείο από το σχέδιο ανάπλασης, κρατάμε τον δημόσιο χαρακτήρα και πάμε για περισσότερο πράσινο».

Ξαφνικά, ο “μεγαλεπήβολος” σχεδιασμός μετατρέπεται σε φωτοτυπία με διορθωτικό Tipp-Ex, κι εμείς υποτίθεται πως πρέπει να χειροκροτήσουμε.

Όχι γιατί προέκυψε ένα σοβαρό, τολμηρό, βιώσιμο σχέδιο για την πόλη – αλλά γιατί, προσωρινά, τη γλιτώσαμε από άλλο ένα ξενοδοχείο στο κέντρο.

Όμως η ερώτηση παραμένει εκκωφαντική:

Γιατί να συνεχίσει να υπάρχει εκθεσιακό κέντρο 175 στρεμμάτων μέσα στην καρδιά της πόλης, όταν ολόκληρη η Θεσσαλονίκη βράζει – κυριολεκτικά – από την έλλειψη πρασίνου;

Στοιχεία που παρουσιάστηκαν σε εκδήλωση του δημοψηφίσματος για τη ΔΕΘ αναφέρουν: • Η Θεσσαλονίκη βρίσκεται στην 64η θέση από το τέλος ανάμεσα σε 866 πόλεις παγκοσμίως ως προς την ατμοσφαιρική ρύπανση. • Είναι 24η από το τέλος στις μεγαλύτερες ελλείψεις σε πράσινο. • Η θερμοκρασία στο πάρκο της ΧΑΝΘ είναι έως και 8 βαθμούς Κελσίου χαμηλότερη από τον μέσο όρο της πόλης – μια απόδειξη πως το πράσινο δεν είναι πολυτέλεια, είναι υποδομή.

Η επίκουρη καθηγήτρια Δασολογίας και Αστικού Περιβάλλοντος, Μαριάνθη Τσακαλδήμη, το είπε καθαρά:

Τα μεγάλα πάρκα δεν είναι διακοσμητικά. Μειώνουν τη θερμοκρασία, συγκρατούν πλημμύρες, βελτιώνουν την ποιότητα ζωής, ενισχύουν την κοινωνική ισότητα και τη φυσική δραστηριότητα. Αλλά χρειάζονται δέντρα με συγκόμωση, έκταση και διάρκεια.

Και τι κάνουμε εμείς; Συζητάμε πάλι πώς να φυτέψουμε λίγο “γρασίδι” γύρω από τα περίπτερα της Helexpo και να το βαφτίσουμε ανάπλαση. Γιατί έτσι αντιλαμβανόμαστε το “πράσινο” στη Θεσσαλονίκη: σαν γραφικό υπόβαθρο σε μια μακέτα.

Το αποτέλεσμα; Ένας πολύτιμος δημόσιος χώρος στο κέντρο να παραμένει κλειστός για τον πολίτη, άχρηστος 350 μέρες τον χρόνο και αφιλόξενος για οποιαδήποτε λειτουργία εκτός του εκθεσιακού μοντέλου της δεκαετίας του ’70.

Όσο για την αλλαγή πλεύσης της διοίκησης, δεν ήταν αποτέλεσμα αυτοκριτικής ή κοινωνικού διαλόγου. Ήταν κίνηση επιβίωσης, καθαρά και μόνο.

Μια ακόμη απόδειξη ότι στην Ελλάδα, η αλλαγή πλεύσης γίνεται μόνο όταν διακυβεύεται η καρέκλα – όχι το κοινό καλό.

Και έτσι, χάνεται άλλη μία ευκαιρία για να αποκτήσει η Θεσσαλονίκη αυτό που δικαιούται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ελληνική πόλη:

Έναν ανοιχτό, μεγάλο, δημόσιο πνεύμονα ζωής, κι όχι έναν κλειστό, συμβολαιοποιημένο θάλαμο αναμνήσεων.

Αλλά ποιος νοιάζεται; Η ΔΕΘ να γίνεται, τα εγκαίνια να γίνονται, και όλα τα άλλα… στους 8 βαθμούς παραπάνω.