To παράδειγμα της Αθλέτικ Κλουμπ και η αποστασιοποίηση από τις «καταλανικές πρακτικές»

Η Αθλέτικ Κλουμπ όπως είναι το σωστό της όνομα ή αλλιώς Αθλέτικ Μπιλμπάο, όπως δηλαδή την γνωρίζουν οι περισσότεροι, είναι μία από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ισπανίας, μία ομάδα… διαφορετική απ’ όλες τις άλλες. Είναι αυτό που λέμε «μια κατηγορία μόνη της». 

Θα περίμενε κανείς πως ένας σύλλογος που έχει κατακτήσει 8 φορές το πρωτάθλημα Ισπανίας και 25 φορές το κύπελλο της χώρας είναι ένας σύλλογος που παραδοσιακά θα «ξόδευε» χρήματα για μεταγραφές, προκειμένου να έχει «δυνατές» ομάδες που θα βρίσκονται συχνά σε «τροχιά» τίτλων. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από τη φιλοσοφία της Αθλέτικ.

Οι «ερυθρόλευκοι» του Μπιλμπάο έγιναν ο μεγαλύτερος ποδοσφαιρικός σύλλογος της Χώρας των Βάσκων, μέσω των δεσμών τους με την εθνικιστική ελίτ, αλλά και μέσω μιας συγκεκριμένης πορείας που έχουν «χαράξει» σε όλη την διάρκεια της ιστορίας τους, η οποία προβλέπει να αγωνίζονται με τα χρώματα της ομάδας, αποκλειστικά ποδοσφαιριστές, οι οποίοι κατάγονται όχι απλά από την Ισπανία, αλλά συγκεκριμένα από τη Χώρα των Βάσκων και αν δεν κατάγονται από εκεί, θα πρέπει να έχουν ζήσει για πολλά χρόνια και να έχουν «ανδρωθεί» στις ακαδημίες του συλλόγου. Τρανό παράδειγμα τα αδέρφια Γουίλιαμς, δύο παιδιά με καταγωγή από τη Γκάνα, οι γονείς των οποίων μετακόμισαν για μία «καλύτερη ζωή» στο Μπιλμπάο.

Η ταυτότητα της Αθλέτικ βασίζεται στην ενίσχυση του τοπικού στοιχείου και το κλείσιμο της διεθνοποίησης, μέσω της πολιτικής μεταγραφών της, ενώ οι οπαδοί της είναι κυρίως Βάσκοι και προσδιορίζονται ως Βάσκοι, αλλά και ως Ισπανοί. Παρόλα αυτά, λόγω των επιτυχιών της, η ομάδα από το Μπιλμπάο κατέχει οπαδικές κοινότητες και σε άλλες περιοχές της χώρας.

Επίσης, μεγάλο ποσοστό των οπαδών της από όλες τις περιοχές της χώρας, φαίνεται ότι την υποστηρίζουν, λόγω της συγκεκριμένης ιδεολογίας που πρεσβεύει, έχοντας πλέον αποκτήσει αρκετούς «ρομαντικούς» υποστηρικτές σε όλο τον κόσμο.

Μάλιστα, σύμφωνα με έρευνες επί του θέματος, αν κάποια στιγμή η Αθλέτικ αλλάξει αυτή τη στρατηγική, τότε θα χάσει πολλούς οπαδούς, όχι μόνο Βάσκους αλλά και οπαδούς που κατάγονται και από άλλες περιοχές του ισπανικού (και όχι μόνο) κράτους.

Η Αθλέτικ αλλά και η τοπική- αιώνια αντίπαλος της, η Ρεάλ Σοσιεδάδ, υποστήριξαν και υποστηρίζουν τον βασκικό εθνικισμό, ακόμη και με κοινές ενέργειες σε κάποιες περιπτώσεις, χωρίς ακρότητες και χωρίς να ζητούν την «απόσχιση» από το ισπανικό έθνος. Η Αθλέτικ είναι το σύμβολο των Βάσκων και διατηρήθηκε έναντι της Σοσιεδάδ, ακόμη και μετά τον υποβιβασμό της στη δεύτερη κατηγορία, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, γεγονός που αμφισβήτησε την πολιτική ένταξης στην ομάδα, αποκλειστικά ντόπιων παικτών. Με παρέμβαση του, ο πρόεδρος της Αθλέτικ εκείνη την εποχή, Χοσέ Μαρία Αράτε υπερασπίστηκε την συγκεκριμένη πολιτική, την οποία παρουσίασε ως στοιχείο της ταυτότητας του συλλόγου.

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι οι Βάσκοι (το μεγαλύτερο μέρος των οποίων υποστηρίζουν την Αθλέτικ), εφόσον επιθυμούν το «καμάρι» τους να ακολουθεί τη συγκεκριμένη στρατηγική, τότε πιθανότατα να επιθυμούν και την ανεξάρτητη Χώρα των Βάσκων, όπως συμβαίνει δηλαδή με το μεγαλύτερο τμήμα των Καταλανών φιλάθλων της Μπαρτσελόνα.

To ζήτημα των περιφερειακών εθνικοτήτων στην Ισπανία είναι ένα ζήτημα που απασχολεί εδώ και πολλά χρόνια, με την πλειοψηφία των οπαδών της Αθλέτικ να επιθυμούν είτε την πολιτική, η οποία ακολουθείται τη δεδομένη χρονική στιγμή, όπου οι περιφέρειες αναγνωρίζονται από το ισπανικό Σύνταγμα ως εθνότητες και έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις, είτε μία πολιτική, η οποία θα προβλέπει μεγαλύτερη αυτονομία για τις περιφέρειες και όχι την «απόλυτη αυτονομία», όπως δηλαδή οι Καταλανοί και σε αντίθεση με ότι πιθανότατα θα πίστευε κανείς.

Η στρατηγική του συλλόγου είναι αυτή που τον έκανε αγαπητό σε όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη και ταυτόχρονα το «καμάρι» των Βάσκων, παρότι παλαιότερα υπήρχαν και αντίστροφα παραδείγματα, όπως ο παλαίμαχος και εμβληματικός τερματοφύλακας της Αθλέτικ, Ιριμπάρ.

Ο Ιριμπάρ αποτελεί ένα παράδειγμα της κόντρας που επικρατούσε και εξακολουθεί έως και σήμερα να επικρατεί ανάμεσα στο ισπανικό κράτος και τις περιφερειακές εθνικότητες. Αποτελούσε τον βασικό τερματοφύλακα της ισπανικής εθνικής ομάδας για αρκετά χρόνια, τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 και αγωνίστηκε για λογαριασμό της σε 49 αγώνες. Στην πορεία της ζωής του και ενώ εξακολουθούσε να αγωνίζεται για λογαριασμό της αγαπημένης του Αθλέτικ και της εθνικής Ισπανίας, αποφάσισε να ασχοληθεί ενεργά με την πολιτική και πιο συγκεκριμένα με τον αριστερό βασκικό εθνικισμό, θέτοντας υποψηφιότητα στις εκλογές και συμμετέχοντας σε πολιτικές εκδηλώσεις, ενώ ταυτόχρονα αποφάσισε να αποσυρθεί από τους αγώνες της ισπανικής εθνικής ομάδας. Όπως δήλωσε ο ίδιος το 1980, προκειμένου να δικαιολογήσει την συγκεκριμένη ενέργεια ανέφερε ότι: «Για μένα υπήρξε μια στιγμή αντίφασης» και συνεχίζοντας: «Δεν μπορούσα πια να ζητάω την απελευθέρωση των Βάσκων (πολιτικών) κρατουμένων και στη συνέχεια να είμαι πρεσβευτής της Ισπανίας με την ισπανική εθνική ομάδα».