Πελέ: Οι πέντε από τους ποδοσφαιριστές που βαφτίστηκαν «νέοι Πέλε»

Από το καλοκαίρι του 1977 που  ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο ή κατά κόσμον Πελέ, αποφάσισε να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, ο κόσμος που αγαπούσε τη… στρογγυλή θεά, αναζητούσε συνεχώς τον διάδοχο του, τον συνεχιστή του μύθου του. Στην πραγματικότητα ελάχιστοι από αυτούς τους ποδοσφαιριστές που ανά δεκαετίες έκαναν την εμφάνισή τους, κατάφεραν να «πιστοποιήσουν» στον αγωνιστικό χώρο τα προσωνύμια που τους συνόδευαν.

Ο μύθος που ακολουθούσε πάντα αυτόν τον γητευτή της μπάλας, ήταν ασύγκριτος και άφταστος. Η καθολική αποδοχή που έχαιρε από το σύνολο του ποδοσφαιρικού κόσμου τον κατατάσσει στην κορυφή. Πολλοί ποδοσφαιριστές προσπάθησαν να τον μιμηθούν. Άλλοι διέθεταν απλώς τις ικανότητες να αγγίξουν την «λάμψη» του αλλά και πάλι δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με τον απόλυτο «βιρτουόζο» της μπάλας.

Ζίκο

Ίσως ήταν ο πρώτος που άκουσε το ιδιαίτερα τιμητικό προσωνύμιο νέος Πελέ. Ο αέρινος Βραζιλιάνος με την εκπληκτική δεξιότητα που είχε στις μεταβιβάσεις και τα «κυνικά» τελειώματα, αναδείχθηκε σε έναν από τους αρτιότερους παίκτες ανέδειξε η χώρα του καφέ και πάτησαν το γρασίδι. Παρόλο που δεν κατέκτησε πότε κάποιο Παγκόσμιο Κύπελλο, η υστεροφημία του Ζίκο παραμένει αναλλοίωτη στο πέρασμα του πανδαμάτορα χρόνου. Άλλωστε οι εμφανίσεις του στα Παγκόσμια Κύπελλα, με κορυφαίο το Μουντιάλ του 1982, όπως και στα γήπεδα της πατρίδας του με τη φανέλα της Φλαμένγκο, στην οποία αγωνίστηκε για 16 χρόνια, είναι απόλυτα ενδεικτικές.

Ρομάριο

Ο ορισμός του απόλυτου εκτελεστή. Ο Ρομάριο αποτελούσε τον φόβο και τον τρόμο για τους αντιπάλους του τη δεκαετία του ’90 και τα 780 γκολ που σημείωσε, μιλούν από μόνα τους για εκείνον. Μπορεί ποτέ να μην κατόρθωσε να φτάσει το status του κορυφαίου συμπατριώτη του, όμως δημιούργησε τον δικό του μύθο. Οι εντυπωσιακές επιδόσεις του βραχύσωμου χαρισματικού επιθετικού με την Αϊντχόφεν και κυρίως την Μπαρτσελόνα,  είναι από μόνες τους είναι αποδεικτικά στοιχεία της τεράστιας αξίας του.

Ρομπίνιο

Μαζί με τον Ροναλντίνιο, ίσως οι δύο πιο φαντεζί παίκτες που γνώρισε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Το αγόρι από την Σάντος είχε καταφέρει να κλέψει από νωρίς τις καρδιές των ποδοσφαιρόφιλων. Όταν το καλοκαίρι του 2005 μεταγράφηκε στη Ρεάλ Μαδρίτης, θεωρήθηκε από πολλούς η μεταγραφή της εικοσαετίας, εφάμιλλη με εκείνη του Μαραντόνα από την Μπαρτσελόνα στη Νάπολι, το 1985. Ο Ρομπίνιο δεν κατάφερε ποτέ ουσιαστικά να προσαρμοστεί στου Μαδριλένους και παρόλο που συνέχισε στην Μάντσεστερ Σίτι και αργότερα στη Μίλαν, στην πραγματικότητα δεν παρουσίασε ποτέ σε ολόκληρο το φάσμα τις ασύλληπτες ικανότητές του με την μπάλα στα πόδια.

Σώκρατες

Με την καριέρα του να ταυτίζεται με την Φιορεντίνα, στην οποία πέρασε 11 χρόνια, ο Σώκρατες αγωνίστηκε φορώντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του κατά σειρά στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1982 και του 1986. Ο πανύψηλος φορ συγκροτούσε μία φοβερή γραμμή κρούσης με τους Ζίκο, Φαλκάο, Καρέκα και Τζούνιορ. Και στις δύο διοργανώσεις οι Βραζιλιάνοι, ήταν το φαβορί, αλλά το εμπόδια της Ιταλίας του Πάολο Ρόσι αρχικά και της Γαλλίας, στο τελευταίο μουντιάλ του Σόκρατες, αποδείχθηκαν ανυπέρβλητα. Στην ιστορία έχει μείνει το γκολ του στην κλειστή γωνία της εστίας του Ντίνο Τζοφ στο ματς με την Ιταλία, κάτι που έφτανε για να μείνει για πάντα στις καρδιές των συμπατριωτών του.