EURO 2024 – Ισπανία: Από την εσωστρέφεια, σε έναν ακόμη τελικό – Η πορεία μέχρι το μεγάλο φινάλε (VIDEO)

Σε έναν ακόμη τελικό μεγάλης διοργάνωσης θα βρεθεί η ποδοσφαιρική εθνική ομάδα της Ισπανίας, η οποία το βράδυ της Κυριακής θα διεκδικήσει το 4ο ευρωπαϊκό στην ιστορία της.

Οι «φούριας ρόχας» θέλουν να επαναλάβουν ότι κατάφεραν το 1964, το 2008 και το 2012, όντας «στα χαρτιά» το φαβορί του φετινού τελικού, βάση των εμφανίσεων τους, στα 6 παιχνίδια που έδωσαν.

Ανέκαθεν, οι Ισπανοί στο δρόμο για την επιτυχία είχαν να αντιμετωπίσουν πολλές δυσκολίες. Πρώτα απ’ όλα τον ίδιο τους τον εαυτό και την εσωστρέφεια εντός χώρας, με την παραδοσιακή αντιπαλότητα μεταξύ των περιφερειών.

Το ποδόσφαιρο ξεκίνησε να παίζεται στην Ισπανία στα τέλη του 19ου αιώνα και πιο συγκεκριμένα το 1872, όπως αναφέρεται σε πηγές της εποχής. Η…. τύχη και η ιστορία φέρνει του Ισπανούς να παίζουν στον τελικό του EURO 2024, κόντρα σε αυτούς που τους… έμαθαν το ποδόσφαιρο, διότι η εκκίνηση του αθλήματος στην χώρα οφείλεται στην μετακόμιση Βρετανών εργατών, οι οποίοι εργάστηκαν σε εταιρείες εξόρυξης στην Ουέλβα.

Κατά την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα, το ποδόσφαιρο άρχισε να παίζεται στο Μπιλμπάο και στο Σαν Σεμπαστιάν και ξεκίνησαν να ιδρύονται ιστορικοί σύλλογοι για το ισπανικό ποδόσφαιρο όπως είναι η Αθλέτικ Κλουμπ (Μπιλμπάο) (1898), η Μπαρτσελόνα (1899) και η Ρεάλ Μαδρίτης (1902).

Σύντομα το ισπανικό ποδόσφαιρο οργανώθηκε σε εθνικό επίπεδο, με την ενοποίηση του το 1903, την έγκριση των πρώτων κανονισμών στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο το 1926 και τη δημιουργία του εθνικού πρωταθλήματος το 1928. Κάπου στο… ενδιάμεσο, η εθνική ομάδα της Ισπανίας κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αμβέρσας το 1920.

Η δικτατορία του Φράνκο (1939-1975) κατείχε στον έλεγχο της όλους τους τομείς της ζωής των Ισπανών, εισβάλλοντας με αυτό τον τρόπο και στο ποδόσφαιρο. Ο Ισπανός δικτάτορας κατείχε τον έλεγχο της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της χώρας, του τρόπου διεξαγωγής των διοργανώσεων, ακόμη και των διοικήσεων των συλλόγων, ασκώντας απόλυτη εξουσία στο ισπανικό ποδόσφαιρο. Παρότι επιθυμούσε να ασκεί τον έλεγχο, ο Φράνκο δεν ενδιαφερόταν πραγματικά για τον αθλητισμό και το καθεστώς του δεν βοήθησε οικονομικά την εξέλιξη του, κάτι που φάνηκε από τις διαδοχικές αποτυχίες επί πολλά χρόνια για τους «φούριας ρόχας», με εξαίρεση την κατάκτηση του EURO του 1964.

Το ποδόσφαιρο στην Ισπανία λειτουργούσε παραδοσιακά ως ένα ισχυρό ιδεολογικό σύστημα. Ιστορικά, η χαμηλή απόδοση της εθνικής ομάδας της Ισπανίας αποδίδονταν στην έλλειψη πατριωτισμού από μεγάλο ποσοστό ποδοσφαιριστών, οι οποίοι κατάγονταν από περιφέρειες της χώρας, όπως είναι η Καταλονία και η Χώρα των Βάσκων.

Οι επιτυχίες των προηγούμενων ετών, του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της χώρας, με τις δύο κατακτήσεις EURO (2008,2012) και τη μία κατάκτηση Μουντιάλ το 2010, αποτελεί για τους ίδιους απόδειξη μιας σύγχρονης χώρας, η οποία έχει ξεπεράσει τις περιφερειακές διαιρέσεις. Ωστόσο, το γεγονός ότι πολλοί εκ των ποδοσφαιριστών-πρωταγωνιστών στις επιτυχίες της εθνικής Ισπανίας κατάγονται από περιφέρειες και κάποιοι εξ’ αυτών τάσσονται κατά της ενοποίησης της χώρας αποτελεί «ειρωνεία» ως προς την ίδια την ομάδα (π.χ. ο Ζεράρ Πικέ στο παρελθόν, ο οποίος τάσσονταν ανοιχτά υπέρ της ανεξάρτητης Καταλονίας).

Κάθε νίκη της ισπανικής εθνικής ομάδας δημιουργεί την αίσθηση της ενότητας της χώρας και της δύναμης που κατέχει αλλά κάθε ήττα δημιουργεί την αίσθηση της αποτυχίας και της ύπαρξης αντιθέσεων ανάμεσα στο κράτος και τις περιφέρειες. Έως και σήμερα οι περιφέρειες έχουν καθοριστική σημασία για την ανάπτυξη του ισπανικού ποδοσφαίρου και την συγκρότηση της εθνικής ομάδας, καθώς οι περισσότεροι παίκτες προέρχονται από τις περιφέρειες του κράτους, όπως ακριβώς συμβαίνει και κατά τη φετινή παρουσία των «Ιβήρων» στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, στο οποίο συμμετέχουν φορώντας τα χρώματα τους, πολλοί Καταλανοί και Βάσκοι.

Ο παλαίμαχος και εμβληματικός τερματοφύλακας της Αθλέτικ Μπιλμπάο, Ιριμπάρ, αποτελεί ένα παράδειγμα της κόντρας που επικρατούσε και εξακολουθεί έως και σήμερα να επικρατεί ανάμεσα στο ισπανικό κράτος και τις περιφερειακές εθνικότητες. Ο Ιριμπάρ αποτελούσε τον βασικό τερματοφύλακα της ισπανικής εθνικής ομάδας για αρκετά χρόνια, τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 και αγωνίστηκε για λογαριασμό της εθνικής Ισπανίας σε 49 αγώνες. Στην πορεία της ζωής του και ενώ εξακολουθούσε να αγωνίζεται για λογαριασμό της αγαπημένης του Αθλέτικ και της εθνικής Ισπανίας, αποφάσισε να ασχοληθεί ενεργά με την πολιτική και πιο συγκεκριμένα με τον αριστερό βασκικό εθνικισμό, θέτοντας υποψηφιότητα στις εκλογές και συμμετέχοντας σε πολιτικές εκδηλώσεις, ενώ ταυτόχρονα αποφάσισε να αποσυρθεί από τους αγώνες της ισπανικής εθνικής ομάδας. Όπως δήλωσε ο ίδιος το 1980, προκειμένου να δικαιολογήσει την συγκεκριμένη ενέργεια: «Για μένα υπήρξε μια στιγμή αντίφασης. Δεν μπορούσα πια να ζητάω την απελευθέρωση των Βάσκων (πολιτικών) κρατουμένων και στη συνέχεια να είμαι πρεσβευτής της Ισπανίας με την ισπανική εθνική ομάδα».

Στον τελικό του Μουντιάλ του 2010, ο αρχηγός της Μπαρτσελόνα και εκ των αρχηγών της Ισπανίας, Κάρλες Πουγιόλ, πανηγύριζε για την επιτυχία, κρατώντας και ανεμίζοντας την καταλανική σημαία εντός του γηπέδου, μετά τη λήξη του νικηφόρου τελικού επί των Ολλανδών.

Σε αντίθεση, με όσες ιστορικές λεπτομέρειες παρατίθενται παραπάνω, η εθνική Ισπανίας του 2024 «αποπνέει υγεία», μοιάζει να βρίσκεται μακριά από όλες αυτές τις «εσωτερικές αντιπαλότητες» και έχει κάνει φίλους και… εχθρούς να την παραδεχθούν «ποδοσφαιρικά».

Το τρία στα τρία στον όμιλο νικώντας Κροατία (3-0), Ιταλία (1-0) και Αλβανία (1-0), ήταν μόνο η… αρχή όσων θα βλέπαμε στη συνέχεια.

Στους «16» με καταιγιστική εμφάνιση, αν και από το πουθενά έμειναν πίσω στο σκορ, με… δικό τους γκολ (αυτογκόλ Λε Νορμάν) επικράτησαν άνετα με 4-1 της Γεωργίας, «αναγκάζοντας» τον προπονητή της ομάδας, Λουίς Ντε Λα Φουέντε να δηλώσει ότι «μπορούσαμε άνετα να σκοράρουμε 8 και 9 γκολ».

Στους «8» δεν είχαν εύκολο έργο, αλλά να… πετάξουν έξω την «οικοδέσποινα» και αρκετά καλή στη φετινή διοργάνωση, Γερμανία. Στο 120′ το κατάφεραν και αυτό με το «χρυσό» γκολ του Μερίνο.

Στα ημιτελικά έπρεπε να αντιμετωπίσουν μία παραδοσιακή δύναμη του ευρωπαϊκού και παγκοσμίου ποδοσφαίρου, την Γαλλία. Τι και αν μόλις στο ένατο λεπτό έμειναν πίσω στο σκορ. Στο 25′ ήδη το είχαν «γυρίσει» και το διαχειρίστηκαν με τέτοιο τρόπο που φαινόταν, λες και κέρδιζαν 3 ή 4-1.

Καταπληκτική διοργάνωση πραγματοποιούν οι νεαροί Γιαμάλ και Νίκο Ουίλιαμς. Βλέποντας τον Γιαμάλ αναρωτιέσαι αν όντως είναι 16. Αύριο παρεμπιπτόντως (13/07) γίνεται 17.

Βαρόμετρο σε αυτή την ομάδα δεν είναι άλλος από την «μηχανή του κέντρου», Ρόδρι. Πολύ δουλειά στο κέντρο Μάντσεστερ Σίτι και Ισπανίας από έναν απίστευτο ποδοσφαιριστή.

Η… έκπληξη, ωστόσο βρίσκεται στην εκπληκτική παρουσία του Ντάνι Όλμο. Θα έλεγε κανείς ότι.. ευτυχώς δεν έδειξε καλό πρόσωπο ο Πέδρι (δυστυχώς τραυματίστηκε κιόλας) και ο προπονητής των Ισπανών τον χρησιμοποίησε περισσότερο, αφήνοντας τον «ασπροπρόσωπο».

Σε λίγα 24ωρα θα μάθουμε αν οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές και οι συμπαίκτες τους καταφέρουν να «σηκώσουν» το 4ο EURO, στην ιστορία μίας χώρας που… ξεπερνούσε πάντα, πρώτα τον εαυτό της και μετά τους (ποδοσφαιρικούς) αντιπάλους της.

Το έργο μόνο εύκολο δεν θα είναι όταν απέναντι στους «φούριας ρόχας» δεν θα βρίσκονται «τρία λιοντάρια», αλλά… εκατομμύρια λιοντάρια- Άγγλοι, οι οποίοι θα διεκδικήσουν με «λύσσα» το πρώτο ευρωπαϊκό στην ιστορία τους.